Κείμενο: Αντιγόνη Καράλη
Η Ξένια Καλογεροπούλου κατόρθωσε να κερδίσει το πιο δύσκολο κοινό, με τον μονόλογο χωρίς λόγια «Έλα, έλα», στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών, εγχείρημα που τολμούσε για πρώτη φορά, αφού πρώτη φορά παίζει για τόσο μικρά παιδιά. Το Σάββατο το μεσημέρι, στο Μικρό Θεατράκι του θεάτρου Πόρτα, οι θεατές είχαν πιπίλες στο στόμα, φορούσαν πάνες και κάθονταν αγκαλιά.
Παιδιά προσχολικής ηλικίας, μαζί με τα πρώτα τους βήματα, τις πρώτες τους λεξούλες, ψέλλιζαν «έλα» ή «πάει» ή «νάτο», αντιδρώντας σε αυτό που συνέβαινε μπροστά τους σε ένα φεγγάρι που κρυβόταν ή εμφανιζόταν όπου ήθελε, ξεφεύγοντας από την πρωταγωνίστρια η οποία έκανε τα πάντα για να το πιάσει, πήγαινε δεξιά αριστερά, πηδούσε, έσκυβε, όταν κατάφερε να το πιάσει το έκρυψε στην τσέπη της, το έβαλε στο προσκέφαλό της και το.. έφαγε!
Όσο η παράσταση παιζόταν στη σκηνή, μια άλλη γεννήθηκε στην πλατεία. Τόσο αυθόρμητη και τρυφερή, τόσο ειλικρινής και αθώα, τόσο γλυκιά και «βελούδινη». Κι όσο γοητευτική κι αν ήταν η «αυθεντική», η άλλη μας συγκίνησε. «Πού είναι το θέατρο;» αναρωτιόταν ένα πιτσιρίκι. Και μόλις η πρωταγωνίστρια έπεσε για ύπνο, η μικρή θεατής θυμήθηκε αυτό που προφανώς της λένε οι γονείς της μόλις κλείσουν την πόρτα : «κουβέντα τώρα» της υπέδειξε. Ένα πολύχρωμο κουτί άνοιξε η ηρωίδα, για να βγάλει από μέσα ένα άλλο, κι ένα άλλο, μέχρι το τελευταίο που ήταν…άδειο. «Καταστροφή» ψέλλισε απογοητευμένα ο λιλιπούτειος θεατής.
Οι αντιδράσεις του «κοινού» συνεχείς και ποικίλες, επιφωνήματα χαράς και απογοήτευσης, ανάλογα με τη δράση. Κι αγαλλίασης στο τέλος όταν είδαν το φεγγάρι να τους χαμογελάει από ψηλά.
0 comments on “Θεατές με… πάνες και πιπίλες αναζητούν το φεγγάρι.. – ΕΘΝΟΣ”