Κείμενο: Ναταλί Χατζηαντωνίου
«…..φεγγάρι και ηρωίδα επιδίδονται σε μια, άψογης εκτέλεσης, «χορογραφία». Η Καλογεροπούλου, εναρμονισμένη με τις κινήσεις του βιντεοσκοπημένου φεγγαριού, «παίζει» μαζί του, το κυνηγά, προσπαθεί να το πατήσει, κατορθώνει να το αγκαλιάσει, ακόμα και να το καταπιεί. Κι όλα αυτά χωρίς άλλη λέξη εκτός από το «έλα» που ακούγεται πότε πότε, ως πρόσκληση ή, αναλόγως, ως ενόχληση ή επιταγή.
Εννοείται ότι οι θεατές συμπάσχουν : «πίσω σου είναι το φεγγαράκι» προειδοποιούν την ηρωίδα. Ξεκαρδίζονται όταν εκείνη προσπαθεί να πατήσει το άτακτο φεγγάρι που διαγράφει μεγάλες τροχιές στο πάτωμα. Ενθουσιάζονται όταν τα μάτια που του ζωγραφίζει αρχίζουν μαγικά να ανοιγοκλείνουν. Κι ένα στρουμπουλό κοριτσάκι βάζει τα κλάματα όταν το φεγγάρι, παίζοντας κρυφτό, εξαφανίζεται για λίγο ! « πού πήγε το φεγγαράκι μαμά;».
Στο τέλος της παράστασης τα πιτσιρίκια χειροκροτούν. Η «μύησή» τους ολοκληρώθηκε με τον επιτυχέστερο τρόπο. Αλλά και η δική μας : μια απλή ιδέα που ξετυλίχτηκε λιτά ( κι ας απαιτούσε φαινομενική λιτότητα μια καλοκουρδισμένη υψηλή τεχνολογία) και με σεβασμό στην αντιληπτική ικανότητα των θεατών της κέρδισε, μπροστά στα μάτια μας, το δικαίωμα να αποκαλείται ποιητικό θέατρο. Και το σημαντικότερο; Χωρίς υποδείξεις, έφτιαξε μέσα σε 35 λεπτά, από το αρχικά ακατέργαστο «υλικό» της, ανθρωπάκια με θεατρική συνείδηση».
0 comments on “Φεγγαροπαρμένα πιτσιρίκια κατέλαβαν το Φεστιβάλ – ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ”