Από τον Αναστάση Πινακουλάκη
Η νέα σκηνοθεσία του Θ. Μοσχόπουλου καταπιάνεται με το απαιτητικό σύμπαν του Μπέκετ και γενικότερα του Θεάτρου του Παραλόγου.
Στο γνώριμο θεατρικό στέκι της Λεωφόρου Μεσογείων, παρουσιάζεται φέτος η παράσταση Περιμένοντας τον Γκοντό σε μετάφραση της Αλεξάνδρας Παπαθανασοπούλου και σκηνοθεσία του μετρ Θωμά Μοσχόπουλου. Αντίθετα με τη συνήθη πρακτική να ερμηνεύουν τους ρόλους του έργου μεγαλύτεροι σε ηλικία ηθοποιοί, ο σκηνοθέτης επέλεξε νεότερους ηθοποιούς: Πάνος Παπαδόπουλος, Τάσος Ροδοβίτης, Γιάννης Σαμψαλάκης, Γιάννης Βαρβαρέσσος και Πέτρος Δημοτάκης.
Όπως λέει ο ίδιος ο Θωμάς Μοσχόπουλος: «Πρόκειται για ένα έργο που το θαυμαστό ισοζύγιο φόρμας και περιεχομένου το καθιστά ένα ρηξικέλευθο αριστούργημα τόσο άχρονο όσο και σύγχρονο, τόσο συγκεκριμένο όσο και αφηρημένο, τόσο σαφές όσο και αινιγματικό. Ίσως μόνο με τα αριστουργήματα του αρχαίου δράματος μπορεί να συγκριθεί. Είναι λες και πρόκειται για ένα σχεδόν μυστικιστικό «ιερό κείμενο» του σύγχρονου θεάτρου, ένα “ευαγγέλιο” που κάθε γενιά ανθρώπων που συνδέονται με το θέατρο έχει “καθήκον”, να καθρεφτιστεί σ’ αυτό και να αποπειραθεί μέσω των επανειλημμένων αναγνώσεων του να στοχαστεί και να αναζητήσει να οριστεί σε υπαρξιακό επίπεδο».
Η εικαστικότητα της παράστασης
Ο Μοσχόπουλος εδώ και χρόνια, μα κυρίως την τελευταία δεκαετία έχει αποδείξει ότι είναι σκηνοθέτης ρεπερτορίου και παίρνει τον χρόνο του για να δημιουργήσει μια παράσταση, αξιοποιώντας το επιτελείο του από νέους μα έμπειρους καλλιτέχνες. Από τους δημιουργούς-συντελεστές της παράστασης ξεχωρίζουμε αμέσως τον εικαστικό Βασίλη Παπατσαρούχα -με τον οποίο είχαν δουλέψει υποδειγματικά στο Πομόνα και Ο γιατρός της τιμής του μεταξύ άλλων- για το εξαιρετικής αισθητικής σκηνικό (κατασκευή: Lazaridis Scenic Studio) που αναπαριστούσε έναν λόφο με προοπτική στο άπειρο.
Το σκηνικό συμπληρώνουν ένα γυμνό δρόμο και καταπακτή, ενώ οι φωτισμοί του Νίκου Βλασόπουλου δείχνουν την εναλλαγή του ανάλογα με την ώρα της ημέρας. Με το που μπήκαμε στο θέατρο, δέσποζε το σκηνικό με τους χρυσούς φωτισμούς, να δίνουν την αίσθηση ενός πίνακα ζωγραφικής.
Μπορούμε να διαβάσουμε τον σκηνικό λόφο και θρησκευτικά, λαμβάνοντας υπόψιν τις κρυμμένες αναφορές στον χριστιανισμό ή έστω στην αναμονή ενός μεσσία (Godot > God) που θα σώσει τους ήρωες. Ο Βλαδίμηρος και ο Εστραγκόν αναφέρονται στους δύο ληστές που σταυρώθηκαν μαζί με τον Χριστό, ενώ η κίνηση που επέλεξε ο Μοσχόπουλος με τον «Ντίντι» (Βλαδίμηρος) να ξαπλώνει σε σχήμα σταυρού. Σε λόφο εμφανίστηκε και ο Χριστός μετά την Ανάσταση, άρα είναι σαν να περιμένουν οι ήρωες να εμφανιστεί για να τους «σώσει».
Η εξαθλιωμένη τους όψη -κι εδώ έκανε εξαιρετική δουλειά ο Παπατσαρούχας- που επιτείνεται με το μακιγιάζ (Όλγα Φαλέι) σε συνδυασμό με τη δραματουργία όπου αναφέρεται συχνά η πλήξη, η πείνα, το αδιέξοδό τους και αίσθηση των δεσμών, αναδεικνύουν το μπεκετικό έργο.
Ο Μοσχόπουλος «άκουσε» τις ανάγκες του κειμένου και έδειξε σεβασμό στην οδηγία του Μπέκετ να απουσιάζει κάθε ήχος ή μουσική επιμέλεια. Αυτή η οδηγία μάλιστα ακούγεται ως ηχητικό στην έναρξη της παράστασης. Ωστόσο, ο σκηνοθέτης αξιοποίησε την συνθέτη Κορνήλιο Σελαμσή σε μια «μελέτη» του προσωδιακού χαρακτήρα του έργου. Στην ερμηνεία των ηθοποιών φαίνεται η μουσικότητα που ενέχει το κείμενο, ανάμεσα στις παύσεις και μέσω αυτών.
Οι ερμηνείες
Όπως είπαμε και πιο πάνω, η διανομή ενέχει νεότερους ηλικιακά ηθοποιούς. Τους κεντρικούς ρόλους ερμήνευσαν με οξυδέρκεια ο Πάνος Παπαδόπουλος και ο Τάσος Ροδοβίτης. Όσον αφορά τον Πάνο Παπαδόπουλο, είναι ένας ηθοποιός που φέρει ως σκηνική ιδιοσυγκρασία στοιχεία του Θεάτρου του Παραλόγου και έχει παίξει στο πρόσφατο παρελθόν σε άλλες παραστάσεις του είδους (Παιχνίδι της Σφαγής, Εραστής), ενώ «παράλογες» πτυχές των ρόλων του είχαμε παρατηρήσει σε δουλειές όπως το Μπαίνει η δεσποινίς Μαργαρίτα και Βίκτωρ. Στην παρούσα δουλειά, φαίνεται ότι έχει κατακτήσει την αίσθηση του μέτρου, δίνοντας μια ερμηνεία που δεν ξεφεύγει πουθενά, αφουγκραζόμενος τις απαιτήσεις του έργου σαν να ήθελε καιρό να ερμηνεύσει το Περιμένοντας τον Γκοντό.
Μαζί με τον Τάσο Ροδοβίτη πλέκουν τους χαρακτήρες τους στη λεπτομέρεια και πάνω σε αυτούς βασίζεται όλη η παράσταση. Στις επόμενες σκηνές μπαίνουν ο Λάκυ με τον Πότζο, που ερμηνεύουν ο Γιάννης Βαρβαρέσος και ο Γιάννης Σαμψαλάκης αντίστοιχα. Η σκηνοθεσία της παράστασης είναι σαν να στήνει μια παρτιτούρα με τις θέσεις των ηθοποιών στο σκηνικό, κάνοντας μικρές κινήσεις χωρίς τελικά να μετατοπίζονται αισθητά.
Παρά το νεαρό της ηλικίας τους, χάρης τα ευρηματικά κοστούμια και το μακιγιάζ φαίνονται σαν αιώνιες φιγούρες που ενώ εκφράζουν υπαρξιακές αγωνίες, δεν αναλαμβάνουν δράση οι ίδιοι. Αντίθετα περιμένουν για τον Γκοντό, μήπως έρθει και τους βοηθήσει όπως τους είχε υποσχεθεί. Το Αγόρι (Πέτρος Δημοτάκης) εμφανίζεται σαν άλλος αγγελιοφόρος, για να τους ανακοινώσει πως ο Γκοντό δεν κατάφερε να έρθει, αλλά να τον περιμένουν γιατί θα έρθει την επόμενη μέρα.
Συνεπώς, η παράσταση Περιμένοντας τον Γκοντό είναι μια ισχυρή σκηνοθετική και εικαστική πρόταση από τον Θωμά Μοσχόπουλο και τον Βασίλη Παπατσαρούχα που πέτυχε στην υλοποίησή της με την συνδρομή των αφοσιωμένων της συντελεστών. Ξεχωρίζει χωρίς να κάνει θόρυβο.
0 comments on “Είδα: «Περιμένοντας τον Γκοντό» σε σκηνοθεσία Θωμά Μοσχόπουλου – Από τον Αναστάση Πινακουλάκη”