Χρήστος Παπαδόπουλος / Εμπιστοσύνη στο θέατρο

Συνέντευξη στην Ήβη Βασιλείου

Ο Θωμάς Μοσχόπουλος, πιστός στην μακρά παράδοση των εξαιρετικών παιδικών παραστάσεων που παρουσιάζει πάντα το Θέατρο Πόρτα, διασκεύασε και σκηνοθετεί το κλασικό μυθιστόρημα, Το νησί των θησαυρών του Ρόμπερτ Λούις Στίβενσον. Μία πειρατική ιστορία περιπέτειας με χάρτες που οδηγούν σε χαμένους θησαυρούς, θρυλικούς πειρατές, κινδύνους που παραμονεύουν και πιστούς συνοδοιπόρους. Μία ιστορία για τις εμπειρίες που κρύβουν τα ταξίδια, την απόσταση του είναι και του φαίνεσθαι, το τι συνιστά στην πραγματικότητα πλούτο. Ο ηθοποιός Χρήστος Παπαδόπουλος μοιράστηκε μαζί μας τα πλούτη που ανακάλυψε στην παράσταση αυτή, την πολύτιμη σχέση καλλιτέχνη και θεατή και τον βαθιά εκπαιδευτικό ρόλο του θεάτρου.

Ποιο είναι το προσωπικό κέρδος από τη συμμετοχή σε αυτή τη δουλειά; Ποιες νέες σκέψεις έχεις κάνει για τον εαυτό σου μέχρι τώρα;

Είναι ακόμη νωρίς να μιλήσω για όσα αποκομίζω καθημερινά από την ομάδα του θεάτρου Πόρτα και τον θίασο του Νησιού των Θησαυρών. Δουλεύω μαζί τους, άλλωστε, περίπου 2 μήνες συνολικά και έχουμε μπροστά μας όλη τη θεατρική σεζόν για να μάθουμε ακόμη πολλά ο ένας από τον άλλον. Παρόλα αυτά, θα έλεγα πως έχω λάβει δύο χριστουγεννιάτικα δώρα πριν την ώρα τους κι αυτά είναι η συνεργασία με τον σκηνοθέτη κ. Θωμά Μοσχόπουλο και η συνύπαρξη με μια ομάδα συναδέλφων που αγαπάει το θεατρικό παιχνίδι, τον αυθορμητισμό, την τρέλα, τη μουσική και άλλα πολλά. Είναι σπάνιο να συναντάς ανθρώπους που μοιράζονται το ίδιο -ή και ακόμη μεγαλύτερο- πάθος με σένα για στοιχεία πολύ σημαντικά στη θεατρική διαδικασία.

Υπάρχει μια ισορροπία πειθαρχίας και απελευθερωτικού αυτοσχεδιασμού σε αυτή την ομάδα, κάτι που ψάχνω και ως Χρήστος όχι μόνο στις επαγγελματικές, αλλά και στις διαπροσωπικές μου σχέσεις. Οπότε μάλλον κύλησε ο τέντζερης και βρήκε το καπάκι. Τώρα ποιος είναι ο τέντζερης, ποιος το καπάκι…

Πώς δουλέψατε για την παράστασή σας;

Ο σκηνοθέτης μας, κ. Θωμάς Μοσχόπουλος, και ο συνθέτης μας, κ. Κορνήλιος Σελαμσής, φρόντισαν να μας δώσουν εξαρχής να καταλάβουμε πως η θητεία στα καράβια είναι πάνω απ’ όλα μαθητεία. Το υλικό του έργου και της μουσικής του μελετήθηκε με πειθαρχία και τάξη, αλλά ταυτόχρονα με την απαραίτητη ελαφράδα που συνοδεύει ένα πειρατικό καράβι που σκίζει το κύμα! Το αποτέλεσμα ήταν ένα πλήρωμα που μοιάζει τις περισσότερες φορές μεθυσμένο, αλλά γνωρίζει πάρα πολύ καλά πού πατάει και πού βρίσκεται. Είμαι βαθιά ευγνώμων για την εμπιστοσύνη και την παρουσία όλων, τόσο μέσα στο θίασο όσο και στην ομάδα του σκηνοθετικού.

Έχει διαφορές ένα κοινό που απαρτίζεται από νεαρούς θεατές; Τι απαιτεί μία παράσταση για νεαρούς θεατές;

«Πώς να κρυφτείς απ’ τα παιδιά, έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα». Καθόλου τυχαίος ο στίχος. Το παιδί μέσα μου βαριέται πολύ εύκολα, μαγεύεται εξίσου εύκολα. Φαντάζομαι περίπου το ίδιο συμβαίνει και στους «μικρούς» μας θεατές. Δεν γνωρίζω αν μια παράσταση για παιδιά απαιτεί κάτι φουλ έξτρα, δεν το έχω σκεφτεί έτσι μέχρι τώρα. Συχνά ίσως να υπάρχει η παρανόηση ότι το παιδί πρέπει να το εντυπωσιάσεις, να το «κερδίσεις», να μην αφήσεις την προσοχή του να παρασυρθεί από κάτι άλλο. Το παιδικό θέατρο στο οποίο έχω συμμετάσχει μέχρι στιγμής, όμως, μου διδάσκει το ακριβώς αντίθετο. Αν αφήσεις ένα παιδί ελεύθερο να δει τη μεγάλη εικόνα και του αφηγηθείς (του κάνεις ένα zoom, ας πούμε) τις μικρότερες εικόνες/ιστορίες που την απαρτίζουν, τότε είναι εκεί, μαζί σου. Όσα χρόνια κι αν περάσουν, ένα παιδί θα είναι πάντα ο καλύτερος ακροατής ιστοριών. Το βλέπεις στα μάτια τους, άλλωστε, πόσο τις αγαπούν!

Πώς διαμορφώνεται ο θεατής του μέλλοντος;

Πιστεύω πως δεν μπορούμε να εκτιμήσουμε την εξέλιξη του θεατή, χωρίς να συνεκτιμήσουμε την εξέλιξη του ηθοποιού/σκηνοθέτη/συντελεστή. Η μεταξύ μας σχέση είναι αυτή που διαρκώς διαμορφώνεται, ανάλογα με τις εκάστοτε συνθήκες, χρονικές, τοπολογικές, κοινωνικοπολιτικές. Κι εκεί ακριβώς έγκειται η δύναμη της θεατρικής αφήγησης μέσα σε μια κοινότητα: στην αλλαγή, στη συνδιαμόρφωση, στη δημιουργική αναγέννηση και αναδιαπραγμάτευση.

Το θέατρο μπορεί να μας μάθει πράγματα; Πώς βλέπεις τον ρόλο του στην εποχή μας;

Ίσως και να’ ναι ένας από τους διαχρονικά στιβαρότερους πυλώνες μάθησης και παιδείας που επινόησε ο άνθρωπος. Είναι ιστορίες που άντεξαν στον χρόνο και συλλογικά θεωρήθηκαν άξιες να ειπωθούν ξανά και ξανά, μέσα από στόματα και σώματα διαφορετικών ηθοποιών και σκηνοθετών κάθε φορά. Είναι ιστορίες που ξεχώρισαν γιατί στην τελική έχουν τη δύναμη να αλλάξουν τις δυναμικές μιας ολόκληρης κοινωνίας, να αντισταθούν στην όποια «κανονικότητα», να συμπαρασύρουν σε δράση ή μη δράση, να προτρέψουν σε επανάσταση ή στάση, σε (επανα)σύνδεση με το έξω και το μέσα μας.

Στην εποχή αυτή που επιμένει να επιβάλλει τη διαρκή και αδιάκοπη κίνηση, που ο ρυθμός έχει γίνει συνώνυμος της τρεχάλας και η εισπνοή/εκπνοή θυμίζει αγώνα πινγκ-πονγκ μεταξύ γιαπωνέζων πρωταθλητών, χρήσιμο θα ήταν μια στο τόσο, όσοι χρησιμοποιούμε το θέατρο ως μορφή επικοινωνίας και έκφρασης, να κάνουμε μια παύση για ανάσα, σε μια προσπάθεια να διαστείλουμε το χρόνο και το χώρο. Έτσι θα χωρέσουν μέσα ακόμη περισσότεροι άνθρωποι (συνάδελφοι, συνεργάτες αλλά και θεατές) και θα ξέρουμε κι εμείς οι ίδιοι γιατί κάνουμε ό,τι κάνουμε και γιατί λέμε τις ιστορίες που λέμε.

Τι σου δίνει δύναμη και χαρά στην καθημερινότητα;

Η δύναμη και η χαρά των ανθρώπων που συναναστρέφομαι. Πιστεύω πολύ στην ανατροφοδότηση και τη δικτύωση, με την έννοια ενός δικτύου ανθρώπων μέσα στο οποίο επικοινωνούμε, συνδεόμαστε πραγματικά, αλληλοστηριζόμαστε και κοιταζόμαστε στα μάτια επί ίσοις όροις. Η αλληλεγγύη, θα πω, είναι η κυριότερη πηγή χαράς και δύναμης στην καθημερινότητά μου.

Πηγή: cuemagazine.gr