Το Νησί των Θησαυρών είναι περιπετειώδες μυθιστόρημα από τον Σκωτσέζο συγγραφέα Ρόμπερτ Λούις Στίβενσον, όπου αφηγείται μία ιστορία “πειρατών και θαμμένου χρυσού”.

Αρχικά κυκλοφόρησε σε σειρά τευχών του παιδικού περιοδικού Νεαροί Φίλοι μεταξύ του 1881 και 1882 υπό τον τίτλο το Νησί των Θησαυρών ή Η Ανταρσία της Ισπανιόλα, με τον Στίβενσον να υιοθετεί το ψευδώνυμο Κάπτεν Τζωρτζ Νορθ. Εκδόθηκε για πρώτη φορά ως βιβλίο στις 23 Μαΐου 1883.

Το Νησί των Θησαυρών είναι μία πλέον κλασική ιστορία περιπέτειας και ενηλικίωσης, γνωστή για την ατμόσφαιρά της, τους χαρακτήρες και τη δράση καθώς και ως ένα σαρκαστικό δοκίμιο αναφορικά με τον δυισμό της ηθικής – όπως παρατηρείται στην περίπτωση του Λονγκ Τζον Σίλβερ – κάτι ασυνήθιστο για την παιδική λογοτεχνία τότε αλλά και τώρα. Πρόκειται για μία από τις πιο συχνά δραματοποιημένες νουβέλες.

Το βιβλίο είχε καθοριστικό ρόλο στη ρομαντικοποίηση και τη σταδιακή εξιδανίκευση της περιπετειώδους ζωής των πειρατών η οποία φυσικά σήμερα κατέχει υψηλότατη θέση στη δημοφιλή κουλτούρα με αμέτρητα μυθιστορήματα, ταινίες, κινούμενα σχέδια και άλλες μορφές τέχνης να τους αφορούν.

Όπως επίσης η επιρροή του Νησιού των Θησαυρών σε δημοφιλείς αντιλήψεις σχετικά με τους πειρατές είναι τεράστια όπως για παράδειγμα, χάρτες θησαυρών με ένα “Χ” να σημειώνει το μέρος όπου είναι κρυμμένος ο θησαυρός, σκούνες, τη Μαύρη Βούλα, τροπικά νησιά και ναυτικούς με ένα ξύλινο πόδι και έναν παπαγάλο στον ώμο τους.

Το νησί των Θησαυρών περιέχει αναφορές σε ιστορικά στοιχεία, που αποκαλύπτονται σταδιακά, ρίχνοντας φως στη κεντρική πλοκή. Αναφορές γίνονται στον πειρατή Κάπτεν Τζ. Φλιντ, “τον πιο αιμοδιψή μπουκανιέρο που έζησε ποτέ”, ο οποίος είναι νεκρός πριν από την έναρξη της ιστορίας. Ο Φλιντ ήταν καπετάνιος του Ιππόκαμπου, με μακρά θητεία στις Δυτικές Ινδίες και κατά μήκος των ακτών των αποικιών της Νοτίου Αμερικής.

Το πλήρωμά του συμπεριελάμβανε μερικούς από τους χαρακτήρες που εμφανίζονται στην ιστορία: Ο κυβερνήτης του Φλιντ, ο Γουίλλιαμ (Μπίλλυ) Μπόουνς, ο ναύκληρός του Τζον Σίλβερ, ο πυροβολητής Ισραήλ Χεντς και μεταξύ άλλων ναυτών οι εξής: Τζωρτζ Μέρρυ, Τομ Μόργκαν, Πιού, ο “Μαύρος Σκύλος” και ο Άλλαρνταϊς (που έχει γίνει “δείκτης” του Φλιντ για το θησαυρό). Πολλά άλλα πρώην μέλη του πληρώματος του Φλιντ είχαν επιβιβαστεί και στην Ισπανιόλα αν και δεν είναι εφικτό να ταυτοποιηθούν ποιοι ήταν άντρες του Φλιντ και ποιοι συμφώνησαν αργότερα να μετέχουν στην ανταρσία, όπως ο λοστρόμος Ιώβ Άντερσον και ο στασιαστής “Τζον” που σκοτώθηκε από τα μουσκέτα του Δρ. Λαιβζι και του Αβραάμ Γκρέι, στο σημείο που ήταν θαμμένος ο θησαυρός.

Ο Φλιντ και το πλήρωμά του ήταν αδίστακτοι, φοβεροί (“το πιο σκληροτράχηλο πλήρωμα της θάλασσας”) και ζάπλουτοι, αν μπορούσαν να βάλουν χέρι στα λάφυρα. Ο κύριος όγκος του θησαυρού του Φλιντ από την πειρατική του ζωή – χρυσός και ασημένιες πλάκες αξίας 700.000 αγγλικών λιρών, μαζί με ένα κρυφό οπλοστάσιο – είχε ταφεί σε ένα απόμακρο ερημονήσι της Καραϊβικής. Ο Φλιντ μετέφερε το θησαυρό στο νησί από τον Ιππόκαμπο με τη βοήθεια έξι ναυτών και κατασκεύασε μία οχυρή καλύβα στο νησί για άμυνα. Μόλις έθαψαν το θησαυρό, ο Φλιντ επέστρεψε μόνος του στο πλοίο – έχοντας δολοφονήσει και τους έξι ναύτες του. Τον χάρτη με την τοποθεσία του θησαυρού τον είχε κρατήσει για τον εαυτό του, μέχρι και τις τελευταίες του στιγμές.

Δε διευκρινίζεται η ακριβής πορεία του Φλιντ και του πληρώματός του μετά το θάψιμο του θησαυρού, αλλά είναι γνωστό ότι κατέληξαν στην πόλη Σαβάννα, στην πολιτεία της Τζόρτζια. Ο Φλιντ αρρώστησε. Δε βοήθησε στην αποκατάσταση της υγείας του το γεγονός ότι έπινε ρούμι χωρίς μέτρο. Έτσι παρέμεινε ως και το νεκροκρέβατό του, όπου σιγοτραγουδούσε το ναυτικό τραγούδι “Δεκαπέντε Άντρες”, ζητώντας ακατάπαυστα κι άλλο ρούμι, ώσπου το πρόσωπό του είχε γίνει μπλε. Οι τελευταίες του λέξεις ήταν “Ντάρμπυ Μακ Γκρω! Ντάρμπυ Μακ Γκρω!” και μετά από κάποια στερνή βρισιά “Φέρε το ρούμι, Ντάρμπυ”. Λίγο πριν ξεψυχήσει, έδωσε το χάρτη του θησαυρού στον κυβερνήτη του Ιππόκαμπου, τον Μπίλλυ Μπόουνς.

Μετά το θάνατο του Φλιντ, το πλήρωμα σκόρπισε, με τους περισσότερους να επιστρέφουν στην Αγγλία. Όλοι ξόδεψαν τα χρήματα που προέκυψαν από τη μοιρασιά όσων χρημάτων απέμεναν στο πλοίο. Χαρακτηριστικά ο Τζον Σίλβερ κράτησε 2.000 λίρες Αγγλίας που κατέθεσε σε τράπεζες και έγινε ταβερνιάρης στο λιμάνι του Μπρίστολ. Ο Πιού ξόδεψε 1.200 λίρες μέσα σε ένα μόλις χρόνο και για τα επόμενα δύο έτη ζητιάνευε και ψωμολυσσούσε. Ο Μπεν Γκαν επέστρεψε στο Νησί των Θησαυρών με μερικούς άλλους άντρες του πληρώματος σε μία απέλπιδα προσπάθεια να βρει το θησαυρό χωρίς χάρτη. Καθώς δεν τα κατάφερε, οι σύντροφοί του, τον τιμώρησαν εγκαταλείποντάς τον στο νησί. Ο Μπόουνς, αντιλαμβανόμενος ότι είχε στοχοποιηθεί, εξαιτίας της κατοχής του χάρτη, αναζήτησε καταφύγιο σε ένα απόμακρο μέρος της Αγγλίας. Τα ταξίδια του τον έφεραν στην αγροτική, στο παραθαλάσσιο χωριό του Όρμου του Μαύρου Λόφου και τελικά στο πανδοχείο “Ναύαρχος Μπένμποου”.

Ο Ρόμπερτ Λούις Μπάλφουρ Στήβενσον (Robert Louis Balfour Stevenson, 13 Νοεμβρίου 1850 – 3 Δεκεμβρίου 1894) ήταν Σκωτσέζος μυθιστοριογράφος, ποιητής, δοκιμιογράφος, μουσικός και ταξιδιωτικός συγγραφέας.

Τα πιο διάσημα έργα του είναι Το νησί των θησαυρών, το Δόκτωρ Τζέκυλ και Κύριος Χάυντ και Η Απαγωγή. Άλλα έργα του είναι Ο Άρχοντας του Μπάλαντρι και Το Μαύρο Βέλος: Μια ιστορία των Δύο Ρόδων.

Κατά τη διάρκεια της ζωής του, ο Ρόμπερτ Λούις Στήβενσον ήταν μία λογοτεχνική διασημότητα ενώ σήμερα συγκαταλέγεται στους 26 πιο μεταφρασμένους συγγραφείς στον κόσμο.