του Θωμά Μοσχόπουλου

Σε πρώτη παρουσίαση

Κάπου…ας πούμε σε μια πολυτελή αλλά εντελώς άδεια αίθουσα ενός περίλαμπρου ανακτόρου…
Κάποτε…ας πούμε παλιά…
Συναντιούνται δύο…ας πούμε νόμιμοι διεκδικητές του βασιλικού θρόνου…δύο Δελφίνοι δηλαδή…υπό το άγρυπνο βλέμμα ενός υπηρέτη. Ο υπηρέτης δεν κάνει και πολλά πράγματα. Οι δυο τους όμως κάνουν τα πάντα…(σε λογικό βεβαίως επίπεδο)-επιχειρηματολογούν, λογομαχούν, λογοφέρνουν, λογοδίνουν, λογοπαίζουν, εκλογικεύουν και παραλογίζονται, χρησιμοποιούν από σχήματα λόγου έως σχήματα αλόγου- προκειμένου να αποδείξουν εκείνο που ο καθένας από τη μεριά του θεωρεί πως θα έπρεπε να είναι αυταπόδεικτο: «Εγώ και μόνον εγώ είμαι ο πιο κατάλληλος να γίνω ο επόμενος βασιλιάς». Η αγωνία του κορυφώνεται ακόμα περισσότερο όταν διαπιστώνουν πως ο χρόνος αρχίζει να χάνεται ανεξήγητα και όταν το περιεχόμενο ενός φακέλου θα τους βάλει σε μια πρωτόγνωρη δοκιμασία όπου θα κινδυνεύσει να χαθεί πλήρως ο έλεγχος.
Μήπως ο υπηρέτης τελικά έχει το κλειδί της ιστορίας;

Το έργο είναι αποκύημα και ταυτόχρονα διαχείριση της έντασης που προκλήθηκε από τα διαστήματα των lockdown της πανδημίας του covid-19. Σε μια εποχή δηλαδή που οι φωνές αντικρουόμενων σκέψεων κατέληξαν να γίνονται καταιγιστικές και ιδιαίτερα πιεστικές -και χωρίς πραγματική δυνατότητα εκτόνωσης τους ή της όποιας πρακτικής διεξόδου- πυροδοτώντας παράλογους συνειρμούς. Ξαφνικά οι φωνές αυτές και πάνω στην κορύφωση της μεταξύ τους διαμάχης για μιας κάποιας μορφής κυριαρχία, άρχισαν σιγά σιγά να παίρνουν μορφή θεατρικών προσώπων. Το ότι άρχισαν να έχουν υπόσταση στο «θεατρικό φαντασιακό» τις έθετε κατά κάποιον τρόπο «υπό έλεγχο». Έπαψαν να είναι τόσο ασυνάρτητες και άρχισαν να δομούν έναν παιγνιωδώς παράλογο συνειρμό που βοηθούσε στην διασκέδαση της όποιας αγωνίας. Η αρχική γραφή έμεινε στα αρχεία του υπολογιστή. Σιγα-σιγά όμως η ανάγνωση του κειμένου από φίλους και συνεργάτες άρχισε να δημιουργεί παρότρυνση και προσδοκία «οι Δελφίνοι» να μην μείνουν στο «συρτάρι». Η επόμενη ευκαιρία δόθηκε μετά από πρόσκληση του 9,84 για παρουσιάση Νέων Ελληνικών Θεατρικών Έργων σε Ραδιοφωνική μορφή την άνοιξη του 2021. Δίνεται ως εκ τούτου η δυνατότητα να μεταβεί το έργο σε μια συνθήκη work in progress μέχρι να πάρει την τελική μορφή σκηνικής του παρουσίασης.

Ταυτότητα της παράστασης:

Σκηνοθεσία:  Θωμάς Μοσχόπουλος
Σκηνικά: Ευαγγελία Θεριανού
Κοστούμια: Κλαιρ Μπρέισγουελ
Φωτισμοί: Νίκος Βλασσόπουλος

Παίζουν (με αλφαβητική σειρά): Άλκης Μπακογιάννης, Γιώργος Παπαπαύλου, Παύλος Παυλίδης