Συνέντευξη: Μάγδα Ζήνδρου
Ο Φάνης Κοσμάς συμμετέχει φέτος στην εξαιρετική παράσταση του Θωμά Μοσχόπουλου “Το Νησί των Θησαυρών” στην Μικρή Πόρτα. Νέος, άμεσος, με χιούμορ, μιλήσαμε για την πορεία του μέχρι σήμερα, τo παιδικό κοινό, τους πειρατές και πολλά ακόμη.
Πες μας λίγα πράγματα για σένα. Ξέρω πως ξεκίνησες από τα Γιάννενα, αντιμετωπίζοντας φαντάζομαι όλες τις δυσκολίες μιας μικρότερης πόλης. Τι ακολούθησε;
Από τα Γιάννενα έφυγα σε ηλικία 20 ετών για σπουδές στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος. Έζησα περίπου τέσσερα χρόνια στη Θεσσαλονίκη και με το που τελείωσα τη σχολή κατέβηκα σχεδόν κατευθείαν Αθήνα. Ευτυχώς υπήρχε εδώ ένας πολύ αγαπημένος μου φίλος και μου έκανε την προσαρμογή παιχνιδάκι. Με το που κατέβηκα, για καλή μου τύχη, μου έγινε κατευθείαν η πρώτη επαγγελματική πρόταση. Βέβαια δεν ήταν στο θέατρο ή στο “γυαλί”…. ήταν στην εστίαση, αλλά αυτά είναι λεπτομέρειες!
Τον Μάιο του 2022 είχα την πρώτη μου συνεργασία, στον “Αίαντα” σε σκηνοθεσία Αργύρη Ξάφη στο Εθνικό Θέατρο. Γενάρη του 2023 επέστρεψα στα Γιάννενα για τις ανάγκες της παράστασης- ντοκουμέντο “801,5m” σε σύλληψη-σκηνοθεσία Χάρη Πεχλιβανίδη. Αφορμή αυτής, έγινε η υπόθεση του Βαγγέλη Γιακουμάκη, που και το θέμα, και κυρίως η φανταστική ομάδα που συστάθηκε, με έκαναν να δω την πόλη που μεγάλωσα και γεννήθηκα με άλλο μάτι. Και μετά το ΔΗΠΕΘΕ πάλι πίσω στην Αθήνα, όπου και ξεκινήσαμε πρόβες με μια άλλη φανταστική ομάδα για “Το νησί των θησαυρών” σε σκηνοθεσία Θωμά Μοσχόπουλου και μουσική Κορνήλιου Σελαμσή.
Και φτάνουμε στο σήμερα με «Το νησί των θησαυρών», Μια συνεργασία με τον Θωμά Μοσχόπουλο κι ένα έργο που 141 χρόνια μετά την έκδοσή του συνεχίζει να γοητεύει τα παιδιά. Τι είναι αυτό που κάνει αυτή την ιστορία τόσο μοναδική;
Ουφ! 141 χρόνια είναι όντως πολλά, και για να θυμάσαι, και για να αρέσει κάτι. Αν κρίνω από την καριέρα μου σαν παιδί, νομίζω, ότι αυτό που μας συναρπάζει όλα τα παιδιά, ανεξαιρέτως ηλικίας -οποίος έρθει στην παράσταση θα καταλάβει ότι τα “ενήλικα παιδιά” απολαμβάνουν την παράσταση όσο και τα ανήλικα, ίσως και λίγο περισσότερο – είναι η αναζήτηση του αγνώστου, αλλά χωρίς τα στεγανά της σημερινής κοινωνίας.
Στην ιστορία του «Νησιού των θησαυρών» μπλέκεται η αλήθεια με το “ψέμα”, οι χαρακτήρες γίνονται όλοι και καλοί και κακοί, οι κανόνες συνεχώς αλλάζουν ανάλογα με την περίσταση, γενικότερα είναι αυτό που λέμε δεν καθόμαστε σε χλωρό κλαρί. Και κακά τα ψέματα, σε ποιον δεν αρέσει λίγη ανατροπή και ίντριγκα; Ε, αυτό το έργο τα έχει όλα αυτά. Πώς να μην σου αρέσει;
Μίλησέ μας λίγο για τον δικό σου ρόλο. Ποιο στοιχείο του χαρακτήρα που ερμηνεύεις σε κέρδισε;
Εγω λοιπόν είμαι ο γιατρός Λάιβσι. Ένας άνθρωπος που θα έλεγα ότι δεν έχει ιδιαίτερα πολυτάραχη ζωή. Κυρίως με ενδιαφέρει να κάνω τη δουλειά μου, προσπαθώντας να μην ταράξω τη ήρεμη ζωή μου, μάλλον λόγω συνήθειας περισσότερο. Γνωρίζοντας βέβαια τον Τζιμ, η ζωή πλέον παύει να είναι ήσυχη, αφού ο μικρός μας χαρισματικός φίλος μπλέκει συνεχώς σε περιπέτειες και εγώ, ως γιατρός του πατέρα του και “κηδεμόνας” του από ένα σημείο κι έπειτα, οφείλω να καθοδηγήσω, φροντίσω όσο μπορώ και προστατέψω, χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι πράττω κάθε φορά το σωστό!
Αυτό που νομίζω ότι με κέρδισε -και δεν είναι και πολύ μακριά από μένα – είναι ότι μιλάμε για έναν άνθρωπο φροντιστικό που συνεχώς προσπαθεί να βάλει σε τάξη ένα ολόκληρο χάος. Ένα άλλο κομμάτι που μου φαίνεται μακριά από μένα κάπως, είναι το ότι ο γιατρός Λάιβσι, είναι ένα άτομο με απόλυτη λογική και ψυχραιμία. Φανταστείτε περισσότερο τη συμπεριφορά του ως έναν χειρουργό σε σοβαρό περιστατικό· γνωρίζει ότι αυτό που συμβαίνει είναι δύσκολο και σοβαρό, αλλά με λογική, ψυχραιμία και οργανωτικότητα αντιμετωπίζει την κατάσταση λαμβάνοντας ακαριαίες, όσο το δυνατόν πιο ζυγισμένες αποφάσεις.
Νομίζω ότι είναι ο χαρακτήρας του έργου που καταλαβαίνει που πάει να χαθεί η ψυχραιμία και είναι εκεί για να βάλει τα πράγματα στη θέση τους. Αλλά καμιά φορά όπως όλοι τα κάνει λίγο σαλάτα.
Σας παρακολουθούμε στη σκηνή ως ομάδα να ερμηνεύετε, να τραγουδάτε, να παίζετε μουσική. Το αποτέλεσμα είναι πραγματικά εκπληκτικό. Αντιμετωπίσατε δυσκολίες για να φτάσετε στο αποτέλεσμα που βλέπουμε εμείς οι θεατές;
Σας ευχαριστούμε πάρα πάρα πολύ. Είναι απόλαυση να ακούς καλά λόγια για μια τόσο κοπιαστική δουλειά. Να βλέπεις ότι δεν πήγε τσάμπα όλος ο κόπος. Σίγουρα ήταν μια διαδικασία εξαντλητική κυρίως λόγο της τόσης πληροφορίας. Το multitasking είναι κάτι που ο ανθρώπινος εγκέφαλος δεν είναι φτιαγμένος να κάνει. Σπαταλάς με αυτό τον τρόπο την τριπλάσια ενέργεια. Κι εμείς κακά τα ψέματα έχουμε να παίξουμε μουσική (και όχι ένα όργανο μόνο) , έχουμε να τραγουδήσουμε, να αλλάζουμε σκηνικά αντικείμενα να ασχοληθούμε με την ιστορία που λέμε και κάποιοι πολύ τυχεροί συνάδελφοι έχουν και αλλαγές κοστουμιών. Εγώ ευτυχώς γλίτωσα.
Κι εδώ που τα λέμε το να συντονιστούν 12-15 άνθρωποι (και δεν έχω μετρήσει καν όλους τους συντελεστές) στο ίδιο ακριβώς πράγμα είναι από μόνο του άθλος. Για καλή μας τύχη όμως όλον αυτόν τον τεράστιο όγκο τον οργάνωσαν αποτελεσματικότατα και ο Θωμάς Μοσχόπουλος με τις οδηγίες του, και ο Κορνήλιος Σελαμσής στην σύνθεση και την διδασκαλία της μουσικής, και η Σοφία Πάσχου στην κίνηση.
Αντιλαμβάνονται τα παιδιά τα διαφορετικά επίπεδα αυτής της ιστορίας;
Χμμμ…. Θεωρώ ότι σε γενικές γραμμές τα καταλαβαίνουν. Εν αντιθέσει με εμάς, τα παιδιά δεν κάθονται να υπεραναλύουν, δεν έχουν τόσες άμυνες όσες εμείς, δεν θα ασχοληθούν με επίκτητες σχολιαστικές ανάγκες. Έρχονται για να παίξουν και να συμμετέχουν σε αυτό που γίνεται, οπότε με έναν τρόπο βρίσκονται πολύ περισσότερο από όλους “χωμένα” στην ιστορία και χωρίς να μπορούν να εξηγήσουν και πολλά, καταλαβαίνουν ίσως και πολύ περισσότερα από εμάς.
Πριν ακόμη ξεκινήσει η παράσταση έχετε κεντρίσει πάντως το ενδιαφέρον των παιδιών, τα οποία στο τέλος σίγουρα φεύγουν ενθουσιασμένα από το θέατρο. Τι σχόλια ακούτε εσείς;
Ναι, η αλήθεια είναι ότι η παράσταση ξεκινάω πριν ξεκινήσει η αφήγηση της ιστορίας μας. Είναι ένας τρόπος να προϊδεάσουμε τα παιδιά για το τι γίνεται, ότι δεν βλέπουν απλά μια παράσταση. Κυκλοφορώντας ανάμεσα τους και μιλώντας τους, αντιλαμβάνονται σιγά σιγά ότι δεν πρόκειται μυθικούς ήρωες, μεγάλες άπιαστες φιγούρες αλλά για ανθρώπους. Εντάξει… για ανθρώπους λίγο πιο ιδιαίτερα ντυμένους!
Στο τέλος της παράστασης συνήθως ακούμε το πόσο όμορφα πέρασαν και τι ωραία ομάδα που είμαστε. Και το πόσο ωραία ήταν η ιστορία συνδυαστικά με τη μουσική. Κάποια από τα παιδιά όταν μας συναντάνε έξω από το θέατρο φορώντας πλέον τα ρούχα μας και όχι τα ρούχα της παράστασης οριακά απογοητεύονται γιατί έχουν πιστέψει ότι είμαστε έτσι σε όλη μας τη ζωή. Και νομίζω ότι αυτό είναι το πιο ωραίο σχόλιο.
Έχετε σχέδια για τους πειρατές μετά την σεζόν στο θέατρο Πόρτα; Ποια είναι τα δικά σου επόμενα επαγγελματικά βήματα;
Μετά τους πειρατές το χάος, μετά το Πόρτα το τίποτα! Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω σκεφτεί καν τι θέλω να κάνω μετά. Σίγουρα θα θέλω μια ξεκούραση μετά από μια μεγάλη σεζόν και σίγουρα θέλω να κάνω ένα σύντομο ταξιδάκι στα Γιάννενα (όχι για πολύ) να δω την οικογένεια και την ανιψιά μου. Έχω να τους δω καιρό και μου έχουν λίγο λείψει. Έχοντας περάσει ένα χρόνο οργάνωσης πραγμάτων με δουλειές μετακομίσεις και πολλές πολλές αλλαγές, σίγουρα δεν θέλω να προγραμματίσω απολύτως τίποτα.
Πρώτο μου μέλημα είναι να καθίσω λίγο στο καινούργιο σπίτι με τον συγκάτοικο μου και τα γατιά μας και να οργανώνουμε βραδιές με επιτραπέζια. Τα επαγγελματικά ηθοποιών και μουσικών τώρα ξέρετε πως πάνε, ε; Είναι όλα λίγο αμφίβολα μέχρι να συμβούν. Επιφυλάσσομαι…
0 comments on ““Το Νησί των Θησαυρών” – Συνέντευξη Φάνης Κοσμάς”