Pomona

του Alistair McDowall

Εάν επιθυμείς να γίνεις φιλόσοφος, το πρώτο πράγμα που πρέπει να συνειδητοποιήσεις είναι πως οι περισσότεροι άνθρωποι περνούν την ζωή τους μέσα σε ένα σύμπαν πεποιθήσεων που δεν έχουν ίχνος λογικής αιτιολόγησης, και πως αυτό το σύμπαν του καθενός τείνει να είναι ασύμβατο με του άλλου, έτσι ώστε να είναι αδύνατο να έχουν ταυτοχρόνως και οι δύο δίκιο. Οι πεποιθήσεις των ανθρώπων είναι φτιαγμένες κυρίως για να τους κάνουν να αισθάνονται βολικά. Η αλήθεια για τους περισσότερους έχει δευτερεύουσα αξία.
Bertrand Russell, The Art of Philosophizing and other Essays (1942)

Ταυτότητα της Παράστασης

Μετάφραση: Θωμάς Μοσχόπουλος
Σκηνοθεσία: Sigurdur F3, Θωμάς Μοσχόπουλος
Σκηνικά – Κοστούμια – Προβολές: Βασίλης Παπατσαρούχας
Μουσική: Δημήτρης Παπατσαρούχας
Σχεδιασμός φωτισμών: Νίκος Βλασσόπουλος
Σχεδιασμός ήχου: Λευτέρης Δούρος
Επιμέλεια κίνησης: Αυγουστίνος Κούμουλος
Βοηθός σκηνοθέτη: Παύλος Παυλίδης
Κατασκευή κοστουμιών: Όλγα Εβσέεβα
Ειδικές κατασκευές: Δήμητρα Καίσαρη
Γραφιστική επιμέλεια: Χρυσούλα Κοροβέση – Μάριος Γαμπιεράκης (Mavra Gidia)
Φωτογραφίες: Πάτροκλος Σκαφίδας
Φωτογραφία αφίσας: Γεράσιμος Μαυρομμάτης
Επικοινωνία: Μάρθα Κοσκινά

Παίζουν (με σειρά εμφάνισης):
Ζέππο: Γιώργος Παπαπαύλου
Όλι: Άλκης Μπακογιάννης
Φαίη: Ειρήνη Μακρή
Γκέηλ: Άννα Μάσχα
Τσάρλυ: Φώτης Στρατηγός
Μόου: Σίμος Κακάλας
Κήττον: Στεφανία Ζώρα

Pomona

Η υπόθεση

Μάντσεστερ. Βράδυ. Η Όλι βρίσκεται μέσα στο αυτοκίνητο του Ζέππο. Κάνοντας κύκλους στην πόλη, του ζητάει να βρει την αδερφή της που έχει εξαφανιστεί. Στον Ζέππο ανήκει «ένα πολύ μεγάλο μέρος της πόλης». Στο πίσω κάθισμα, ο Κθούλου αμίλητος, λύνει ασταμάτητα έναν κύβο του Ρούμπικ. Η Φαίη τηλεφωνεί με αγωνία στο σπίτι της για να πει ότι δεν θα επιστρέψει σύντομα. Φαίνεται σαν κάποιος να την καταδιώκει. Η Γκέηλ, καταπίνοντας χάπια, ετοιμάζει την απόδρασή της από ένα μέρος απ’ όπου κανείς δε δραπετεύει. Ο Τσάρλι τραυματίζεται θανάσιμα πάνω σε έναν στημένο καυγά με τον Μόου. Λίγο αργότερα, η Φαίη οδηγεί την Όλι σε ένα δωμάτιο, ενημερώνοντάς την για τις συνθήκες εργασίας της. Κι αμέσως μετά… ο Τσάρλι υποδέχεται την Κήτον που θέλει να παίξει… Dungeons and Dragons!

Το έργο

PomonaTο σουρεαλιστικό θρίλερ του Άλιστερ ΜακΝτάουαλ γράφτηκε κατά παραγγελία για το Orange Tree Theatre στο Richmond, όπου και ανέβηκε πρώτη φορά το 2014. Η επιτυχία του ήταν τόσο μεγάλη και άμεση, που την επόμενη χρονιά μεταφέρθηκε στο National Theatre στο Λονδίνο και στο Royal Exchange Theatre στο Μάντσεστερ. Οι κριτικοί το χαρακτήρισαν «άγριο δυστοπικό δράμα με φοβερό κωμικό πλεονέκτημα» (The Observer), «διεστραμμένο παιχνίδι ή παραμύθι στο οποίο τα τέρατα είναι πολύ αληθινά» (Guardian) και «θρίλερ που σε κρατά κολλημένο στην άκρη του καθίσματος σου» (Time Out London). Το 2019 παίχτηκε στο Σικάγο και στη Μελβούρνη και το 2020 στο Kings Cross Theatre του Λονδίνου.

Η τρομερή γοητεία του έργου, έγκειται στη μυστηριώδη δομή του, τον ελλειπτικό χαρακτήρα των σκηνών του και τη δυστοπική, αινιγματική του ατμόσφαιρα. Η αλληλουχία των συμβάντων παρασύρει σταδιακά τον θεατή σε μία ακαταμάχητη δίνη πιθανοτήτων, ενώ θα τολμούσε κανείς να πει πως η αποσπασματική του αφήγηση συνομιλεί με τις σύγχρονες τάσεις που αναγνωρίζουμε σε σειρές μυστηρίου, όπως ίσως το Lost, το Dark ή ακόμα και το Stranger Things. Δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι αν το έργο αφορά την εμπορεία βρεφών, την οργανωμένη μαστροπεία, το εμπόριο οργάνων, τη μαφία ή όλες τις θεωρίες συνομωσίας που γνωρίζουμε ταυτόχρονα. Ίσως να είναι κάτι από όλα αυτά ή όλα αυτά μαζί. Ή ίσως να είναι απλά ένα παιχνίδι RPG (Role Playing Game) όπου οι καταταλαιπωρημένοι χαρακτήρες του έργου είναι απλά παίκτες που συμμετέχουν με τη θέλησή τους, με σκηνοθέτη τον Τσάρλυ. Μπορούμε να είμαστε σίγουροι για το ποιος είναι ποιος και για το τι ισχύει στ’ αλήθεια;

Στο έργο, όλα τα δεινά αποδίδονται σε ένα «υπέρτατο κακό» και η λούπα των γεγονότων φαίνεται αναπόδραστη, με ένα αίσθημα ασφυξίας γνώριμο στη σύγχρονη εμπειρία μας. Γι’ αυτό και το έργο δεν αφορά μόνο τους λάτρεις των RPG και του H. P. Lovecraft, αλλά και όλους αυτούς που αναζητούν τρόπους προσωπικής εξέλιξης και που αναρωτιούνται για την έννοια της αλήθειας. Για το κατά πόσο φυλακιζόμαστε μόνοι μας, στη δική μας, προσωπική Pomona; Η έντονη θεατρικότητα του έργου, με πολλά στοιχεία θεάτρου μέσα στο θέατρο, αγκαλιάζει όλα αυτά τα ερωτήματα, δημιουργώντας ταυτόχρονα πολλά περισσότερα. Είναι η Pomona μια κατασκευή μέσα στην κατασκευή της παράστασης; Ποιος είναι ο κεντρικός αφηγητής και πόσους ρόλους παίζει ο καθένας;

Ο συγγραφέας

PomonaΟ Alistair McDowall μεγάλωσε στο Great Broughton στο Βόρειο Γιορκσάιρ. Το έργο του Brilliant Adventures τιμήθηκε με το βραβείο Bruntwood το 2011. Ακολούθησε μια σταθερή συνεργασία με το Royal Court Theatre και ο νεαρός συγγραφέας γρήγορα αναδείχθηκε ως μια από τις πιο χαρακτηριστικές νέες φωνές στη σύγχρονη βρετανική δραματουργία. Τα έργα του Χ και Talk Show παίχτηκαν στο Royal Court Theatre, το Captain Amazing (με έναν υπερήρωα να κάνει stand-upcomedy!) στο Edinburgh Fringe και το Soho Theatre, το Brilliant Adventures (με θέμα τα ταξίδια στο χρόνο) στο Royal Exchange Theatre και το πιο πρόσφατο έργο του The Glow στο Royal Court. Η Pomona ήταν το τρίτο του έργο, που έγραψε στα 27 του.

«Δεν θυμάμαι καμία περίοδο στη ζωή μου που να μην έγραφα, ειλικρινά ακόμα και από πολύ μικρή ηλικία. Θυμάμαι τον εαυτό μου να γράφει από το δημοτικό», λέει ο ίδιος σε συνέντευξή του στο TheatreVoice. «Αργότερα ερωτεύτηκα το θέατρο και μετά από λίγο κατάλαβα πως αυτά που μπορώ να κάνω στο θέατρο δεν μπορώ να τα κάνω με κανένα άλλο μέσο».

Όσο για το πώς έγραψε την Pomona, σε άλλη το συνέντευξη στο aestheticamagazine.com, εξηγεί: «Η ιδέα για το έργο ήρθε όταν επέστρεφα με το αυτοκίνητο στο σπίτι μου στο Μάντσεστερ πολύ αργά ένα βράδυ και λόγω του κακού μου προσανατολισμού κατέληξα να οδηγώ γύρω από τον περιφερειακό δρόμο M60 για πάρα πολύ ώρα. Η ανησυχητική ατμόσφαιρα του μεγάλου άδειου περιφερειακού στις 3 το πρωί, έκανε περίεργα πράγματα στο ήδη ελαφρώς κουρασμένο μυαλό μου και το έργο άρχισε να διαμορφώνεται, με υλικά από τις διάφορες ανησυχίες και φόβους που είχα συσσωρεύσει τα εννέα χρόνια, κατά τα οποία ζούσα σε μια πόλη (Μάντσεστερ) και μετακινούμουν συχνά σε μια άλλη (Λονδίνο). Το έργο ξεκινά στον αυτοκινητόδρομο M60 και διαδραματίζεται εκεί, αλλά θα μπορούσε πολύ εύκολα να διαδραματιστεί σε οποιαδήποτε πόλη της χώρας. Είναι ένα έργο για ένα συγκεκριμένο είδος αστικού άγχους».

Η συν-σκηνοθεσία

Ο Θωμάς Μοσχόπουλος συνεργάζεται στη σκηνοθεσία με τον Ισλανδό conceptual artist και ενεργό μέλος της κουλτούρας των RPG, Sigurdur F3. O καλλιτέχνης προσέγγισε το Θέατρο Πόρτα, λίγο αφού αυτό εξασφάλισε τα δικαιώματα του έργου, εκδηλώνοντας το ενδιαφέρον του να συμμετάσχει δημιουργικά στο ανέβασμα της παράστασης και ταυτόχρονα θέτοντας εξ’ αρχής όρους για την απόκρυψη της ταυτότητάς του, η οποία παραμένει κρυφή για τον θίασο. Η αλληλεπίδρασή τους γίνεται πάντα μέσω διαδικτύου και χωρίς ποτέ ο καλλιτέχνης να είναι ορατός.

Όπως λέει ο Θωμάς Μοσχόπουλος: «Κάθε προσπάθεια αναζήτησης περαιτέρω στοιχείων του Sigurdur F3 και της ομάδας του σε Google ή άλλες μηχανές αναζήτησης στάθηκε άκαρπη ως προς τα αποτελέσματά της. Παρότι το τελικό κίνητρο της πρότασής του παραμένει ασαφές, ως τώρα όλα δείχνουν πως κάναμε μια πολύ σωστή επιλογή. Ο Sigurdur F3 είναι σταθερά μαζί μας, «αόρατος» αλλά πολύ συμμετοχικός, δημιουργικός, και σταθερά ανατρεπτικός να οιστρηλατεί κάθε βήμα μας, βασανίζοντας μας ως προς το ποιος τελικά είναι και γιατί μας διάλεξε. Πιστεύουμε πως σύντομα θα αποκαλυφθούν όλα σε μια τελική ανατροπή, ενώ κατά καιρούς έχουμε υποθέσει πως πίσω από την κρυφή αυτή ταυτότητα μπορεί να είναι ο ίδιος ο συγγραφέας, κάποιος που απλώς «τρολάρει» ή ακόμα και κάποιο οργανικό μέλος μιας επερχόμενης μορφής διαδικτυακού ακτιβισμού στις παραστατικές τέχνες που συνδυάζει τα RPG με δημόσια happenings».

Σκόρπιες σημειώσεις των σκηνοθετών

PomonaΥπάρχει το «υπέρτατο κακό;» κι αν ναι, κάτι τέτοιο σημαίνει αυτομάτως ότι κάπου υπάρχει και το «υπέρτατο καλό;». Και η ατομική ευθύνη; Δεν είναι ύποπτο το να αποδίδονται όλα σε «υπέρτατες δυνάμεις;» .Μήπως όλα τα προκαλούν οι εγγενείς αδυναμίες της ανθρώπινης φύσης; Εξελισσόμαστε αλήθεια;

Ποιος είναι ο «εαυτός» μου; Κατά πόσο είμαι αυτόνομος; Μήπως είμαι απλώς ένα αφήγημα; Μια κατασκευή φτιαγμένη πάνω σε μοντέλα προσδοκιών μιας ιδεατής πραγματικότητας; Και αν ναι ποιανού είναι αυτό το αφήγημα αυτή η κατασκευή; Πόσο ελεύθερα τη διαμορφώνω προσωπικά; Μήπως ένα σύνολο βασικών αναγκών και κοινωνικών συνθηκών με σπρώχνει στην υιοθέτηση στερεοτυπικών μοτίβων που συναρμόζονται στο αφήγημα που ονομάζω εαυτό; Πόσο ευέλικτο και πόσο σταθερό μπορεί να είναι αυτό σε έναν κόσμο που διαρκώς αλλάζει.

Είμαι απλώς ένας ρόλος; Κι αν ναι, σε ποιανού το έργο;

Αφηγούμαι άρα υπάρχω;

Αρχή -μέση -τέλος; Από που αρχίζω την ιστορία μου; Πού κορυφώνεται και που τελειώνει; Όλα ανοιχτά. Μια λούπα.

Πως μπαίνεις στη λούπα της ζωής σου; Πως μπορείς να βγεις από αυτήν; Και το κυριότερο…κατά πόσο αντέχεις να βγεις από αυτήν;

Η ζωή: Ιστορία μυστηρίου και φρίκης; ή ασυνάρτητη υπαρξιακή κωμωδία;

Δίνοντας εικόνα όνομα και ταυτότητα στους πόθους και του φόβους μας τους διαχειριζόμαστε πιο αποτελεσματικά ή απλώς τακτοποιούμε προσωρινά το άφατο σε κοινότοπα και εφησυχαστικά κανονιστικά πλαίσια;

Πόσο ακόμα μπορούμε να ζούμε στα άκρα;

Πόση ακόμα «αποσύνδεση» μπορούμε να βιώσουμε ως είδος;

Τι όνομα δίνεις στην «Κόλαση» σου;

Μήπως Πομόνα;

Γλωσσάρι

PomonaΑστικός μύθος: Οι αστικοί μύθοι ή αστικοί θρύλοι αποτελούν ιστορίες ή θρύλους -συνήθως φανταστικών- γεγονότων που διαδίδονται μαζικά. Εναλλακτικά θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως ευρέως διαδεδομένες φήμες. Ωστόσο, δεν είναι απαραιτήτως δημιουργήματα της φαντασίας, καθώς αρκετοί θρύλοι στηρίζονται σε πραγματικά γεγονότα. Κάποιοι αστικοί θρύλοι έχουν καταφέρει να επιβιώσουν για αρκετά χρόνια με μικρές παραλλαγές. Πλέον κατά κανόνα διαδίδονται μέσω του διαδικτύου, από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και από τα λεγόμενα μπλογκ. Παρά την ονομασία τους, οι θρύλοι αυτοί δεν συνδέονται απαραίτητα με ένα αστικό περιβάλλον μέσα στο οποίο διαδραματίζονται. Ο όρος αστικός χρησιμοποιείται προκειμένου να διαχωριστούν από άλλου είδους (λόγου χάρη, τους παραδοσιακούς μύθους που συνδέονται με την αγροτική ζωή). Το περιεχόμενο των αστικών θρύλων ποικίλει και περιλαμβάνει συχνά στοιχεία τρόμου ή καλλιέργειας κάποιου φόβου. Αστικοί μύθοι που σίγουρα έχεις ακούσει κάποια στιγμή είναι:

Η επίσημη γλώσσα των ΗΠΑ

Τι λέει ο μύθος: Τα ελληνικά παραλίγο να γίνουν η επίσημη γλώσσα των ΗΠΑ και πως έχασαν σε σχετική ψηφοφορία για μία και μόνο ψήφο. Η ψηφοφορία αυτή έγινε αμέσως μετά την υπογραφή της διακήρυξης της Ανεξαρτησίας. Φυσικά ο μύθος αυτός έχει καταρριφθεί προ πολλού, αφού πουθενά στα επίσημα έγγραφα του Κογκρέσου δεν αναφέρεται καμία ψηφοφορία για την κατοχύρωση γλώσσας.

Hellenic Quest

Τι λέει ο μύθος: Η ελληνική γλώσσα θα χρησιμοποιηθεί στους υπολογιστές του μέλλοντος. Ο δημιουργός της ενέπλεξε το CNN και την Apple Computers, η οποία επισήμανε την ανακρίβεια. Σε παραλλαγή της ιστορίας, ως νονός της ιδέας για την χρήση των αρχαίων Ελληνικών στους υπολογιστές, εμφανίζεται ο Μπιλ Γκέητς.

Το τραγούδι Hotel California των Eagles είναι σατανιστικό

Τι λέει ο μύθος: Αν παίξεις το δίσκο ανάποδα θα ακούσεις σατανιστικά μηνύματα και στο εξώφυλλο απεικονίζεται ο Αντόν Λα Βέϊ, αρχηγός της Εκκλησίας του Σατανά. Αφορμή για αυτή την άποψη ήταν οι ασαφείς στίχοι του τραγουδιού. Στην πραγματικότητα, οι αλληγορικοί στίχοι αφορούσαν στον ηδονισμό, συνυφασμένο με την επιτυχία και το χρήμα τη δεκαετία του ’70 στην Αμερική.

PomonaΤο καταραμένο πανωφόρι

Τι λέει ο μύθος: Σε κάποιο χωριό οι νέοι έβαλαν στοίχημα πως κανείς δεν έχει τα κότσια να πάει και να μείνει ένα βράδυ στο νεκροταφείο. Η πρόκληση γίνεται αποδεκτή από κάποιον που υπόσχεται πως θα καρφώσει ένα μαχαίρι σε έναν τάφο ως απόδειξη της παρουσίας του εκεί. Ο άνδρας επισκέπτεται το νεκροταφείο και την επομένη μέρα βρίσκεται νεκρός δίπλα στο μνήμα. Φτάνοντας εκεί κάρφωσε το μαχαίρι του αλλά ταυτόχρονα και το παλτό του. Μόλις αποφάσισε να φύγει αισθάνθηκε πως κάποιος τον τράβηξε προς τον τάφο και από το φόβο του απεβίωσε. Η ιστορία συναντάται σε διάφορες χώρες και γλώσσες και χρονολογείται από το βαθύ παρελθόν. Το διαφοροποιητικό στοιχείο σε κάθε εκδοχή είναι το πανωφόρι του θύματος. Στην αρχική ελληνική εκδοχή του μύθου ο νεκρός φοράει φουστανέλα.

«Ας φάνε παντεσπάνι!»

Τι λέει ο μύθος: Η συγκεκριμένη φράση αποδίδεται στη βασίλισσα Μαρία Αντουανέτα ως απάντηση στο ότι ο γαλλικός λαός λιμοκτονούσε. Αφορμή ήταν η σημείωση του φιλοσόφου Ζαν-Ζακ Ρουσσώ στην αυτοβιογραφία του ότι «μια μεγάλη πριγκίπισσα είπε ότι εάν οι φτωχοί δεν έχουν να φάνε, ας φάνε παντεσπάνι», χωρίς να την κατονομάζει. Όπως αποδείχθηκε την περιβόητη πρόταση ξεστόμισε η Μαρία – Θηρεσία, 100 χρόνια πριν την Αντουανέτα.

Μαντζούνια θεραπεύουν τον καρκίνο

Τι λέει ο μύθος: Αφέψημα θεραπεύει το καρκίνο. Το 1955 το λεγόμενο «φάρμακο Γεωργιάδη», ένα μείγμα από πικραγγουριά, ζάχαρη και οινόπνευμα, ενός ποτοποιού από τη Θεσσαλονίκη αντί να θεραπεύσει έστελνε τους ασθενείς στον άλλο κόσμο. Στην ίδια κατηγορία ανήκε το νερό του Καματερού το 1976 αλλά και η «φραπελιά» που παρουσιάστηκε πριν μερικά χρόνια ως υποτιθέμενο γιατροσόφι για τους καρκινοπαθείς.

Το φάρμακο κατά του καρκίνου έχει βρεθεί

Τι λέει ο μύθος: Oι φαρμακευτικές εταιρείες έχουν ανακαλύψει εδώ και χρόνια το φάρμακο κατά του καρκίνου, αλλά δεν το διαθέτουν στην αγορά επειδή θα χάσουν δισεκατομμύρια, με ασφαλιστικές εταιρείες, κυβερνήσεις και κορυφαίους γιατρούς να είναι μπλεγμένοι. Το φάρμακο είναι διαθέσιμο στους ισχυρούς και τους πλούσιους, οι οποίοι δεν το μοιράζονται με τον απλό λαό.

Μας Ψεκάζουν

Τι λέει ο μύθος: Πάνω από τον ελληνικό ουρανό πετούν αεροπλάνα, τα οποία μας ψεκάζουν με χημικά για να μας ελέγχουν και γι’ αυτό δεν αντιδρά ο λαός με μαχητικές διαδηλώσεις στα σημαντικά προβλήματα που αντιμετωπίζει. Για την επιβεβαίωση της θεωρίας, κυκλοφορούν φωτογραφίες και βίντεο με τα ίχνη τα οποία αφήνουν πίσω τους τα αεροπλάνα ενώ τα διάφορα blogs βοηθάνε στη γιγάντωσή της.

PomonaΟι πλούσιες κυρίες που μοιράζουν κρέατα

Τι λέει ο μύθος: Τα τελευταία Χριστούγεννα και Πάσχα, κάποιες πλούσιες και μυστηριώδεις γυναίκες της υψηλής κοινωνίας εμφανίστηκαν στη Βαρβάκειο αγορά και μοίρασαν κρέατα αξίας αρκετών χιλιάδων ευρώ στον κόσμο, κρατώντας μυστική την ταυτότητά τους. Στη συνέχεια, μπήκαν στα πολυτελή αυτοκίνητά τους κι εξαφανίστηκαν. Το θέμα έφτασε μέχρι και σε τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων. Εξάλλου, μια ιστορία με καλές πράξεις από μυστηριώδεις ευεργέτες πάντα πουλάει.

Ο τραγικά άτυχος δύτης

Τι λέει ο μύθος: Δύτης ρουφήχτηκε από κατασβεστικό αεροπλάνο την ώρα του ανεφοδιασμού και ξεβράστηκε την ώρα της κατάσβεσης στην πυρκαγιά, με τα απομεινάρια του να εντοπίζονται στα αποκαΐδια. Η πυρκαγιά σε κάθε αναπαραγωγή λαμβάνει χώρα σε διαφορετική περιοχή.

Πηγές:

PomonaΕμπόριο Βρεφών: Στις μέρες μας το εμπόριο βρεφών έχει λάβει μεγάλες διαστάσεις και είναι ένα παγκόσμιο φαινόμενο. Χιλιάδες βρέφη κάθε χρόνο πωλούνται και αγοράζονται με τις γυναίκες να εξαναγκάζονται να μείνουν έγκυες ή να πουλήσουν τα κυοφορούμενα έμβρυα σε επιτήδειους μεσάζοντες που επιδίδονται στη ‘προσοδοφόρα απασχόληση’ του εμπορίου βρεφών, όπου, δυστυχώς, συμμετέχουν δικηγόροι, γιατροί, μαιευτήρες αλλά και κοινωνικοί λειτουργοί με στόχο το χρήμα και έχοντας θύματά τους τα παιδιά. Το εμπόριο βρεφών που κυρίως καταλήγει σε παράνομες υιοθεσίες παιδιών, δεν προκαλεί μόνο τεράστια ηθική απαξία για εκείνους που αντιλαμβάνονται ως προσοδοφόρα επιχείρηση την πώληση ανυπεράσπιστων νηπίων, εγκυμονεί ανυπολόγιστους κινδύνους για τα παιδιά αλλά και για τους θετούς ή και τους φυσικούς γονείς τους. Παιδί θύμα εμπορίας ανθρώπων θεωρείται κάθε πρόσωπο κάτω των 18 ετών το οποίο στρατολογείται, μεταφέρεται, μετακινείται, υποθάλπτεται ή του παρέχεται διαμονή ή το υποδέχονται/παραλαμβάνουν, με σκοπό την εκμετάλλευσή του, ακόμα και αν δεν υπάρχει κανένα στοιχείο απειλής ή χρήσης βίας ή άλλων μορφών εξαναγκασμού, απαγωγής, παραπλάνησης, εξαπάτησης ή οποιαδήποτε άλλη μορφή κακοποίησης.

Πηγή:

PomonaΕμπόριο Οργάνων: Η εμπορευματοποίηση ιστών και οργάνων που προέρχονται από το ανθρώπινο σώμα εξαπλώνεται σε παγκόσμια κλίμακα. H αυξημένη ζήτηση οργάνων σε συνδυασμό με τη μειωμένη προσφορά τους οδήγησε στην ανάπτυξη του φαινομένου αυτού και στην εμφάνιση μιας μαύρης αγοράς που αναλαμβάνει με το αζημίωτο να αποκαταστήσει την ‘ισορροπία’ προσφοράς και ζήτησης. Η εμπορία ανθρωπίνων οργάνων ευνοείται και από τη νομοθεσία ορισμένων χωρών (Ινδίας και διαφόρων χωρών της Λ. Αμερικής), οι οποίες δεν απαγορεύουν τη λήψη οργάνων για μεταμόσχευση από τρίτα – μη σχετιζόμενα με το δότη – πρόσωπα, με αποτέλεσμα άνθρωποι που βρίσκονται σε ανάγκη να προσφέρονται να πουλήσουν όργανά τους, για να λύσουν το πρόβλημα της επιβίωσής τους και να προσελκύεται ένας αντίστοιχος «τουρισμός για την αναζήτηση μοσχευμάτων». Ασθενείς που βρίσκονται για χρόνια σε λίστα αναμονής για την απόκτηση του κατάλληλου μοσχεύματος, είναι διατεθειμένοι να πληρώσουν μεγάλα χρηματικά ποσά για την εξασφάλισή του. Από την άλλη πλευρά, άνθρωποι εξαθλιωμένοι οικονομικά αναγκάζονται να πουλήσουν κάποιο όργανο από το σώμα τους με ολέθριες πολλές φορές συνέπειες για την υγεία τους και τη ζωή τους. Η λειτουργία του εμπορίου ανθρωπίνων οργάνων διευκολύνεται και από τηλειτουργία κρατικών – παρακρατικών μηχανισμών που εξασφαλίζουν όργανα από «εύκαιρους» νεκρούς δότες όπως εκτελεσθέντες καταδίκους ή και επί τούτου δολοφονηθέντες ανθρώπους που ανήκουν στο κοινωνικό περιθώριο και για την «εξαφάνιση» των οποίων ουδείς ασχολείται.

Πηγή:

PomonaΚθούλου: O Κθούλου (Cthulhu) είναι μια φανταστική οντότητα που δημιουργήθηκε από τον συγγραφέα Howard Phillips Lovecraft (Χάουαρντ Φίλιπς Λάβκραφτ)‎. Πρωτοεμφανίστηκε στο σύντομο διήγημά του Το Κάλεσμα του Κθούλου τη δεκαετία του 1920. Θεωρείται ένας Μεγάλος Γηραιός στο πάνθεον των κοσμικών οντοτήτων του Lovecraft. Οι Μεγάλοι Γηραιοί κάποτε κυριαρχούσαν στη Γη και τώρα προσπαθούν να επιστρέψουν και να βυθίσουν την ανθρωπότητα και τον πλανήτη μας σε αιώνιο σκότος. Η εμφάνιση του Κθούλου περιγράφεται σαν ένα χταπόδι, ένα δράκο και μια καρικατούρα ανθρώπινης μορφής. Το όνομα Cthulhu προέρχεται πιθανότατα από τη λέξη “chthonic” (χθονικός), που προέρχεται από τα Αρχαία Ελληνικά (χθων) και σημαίνει “υπόγειος – κάτω απο το έδαφος”, όπως πρότεινε ο ίδιος ο Lovecraft στο τέλος της ιστορίας του, το 1923, The Rats in the Walls. Το όνομα συχνά ακολουθείται από τις λέξεις Μεγάλος, Νεκρός, ή Σκιά. Το κεφάλι του Κθούλου απεικονίζεται ως παρόμοιο με αυτό ενός γιγαντιαίου χταποδιού, με έναν άγνωστο αριθμό πλοκαμιών που περιβάλλουν το υποτιθέμενο στόμα του. Ο Κθούλου θα μπορούσε ενδεχομένως να έχει τη δυνατότητα να κάνει τους ανθρώπους να χάσουν το μυαλό τους απλά με το να τον κοιτάξουν. Σύμφωνα με τη έργα του Lovecraft και των συνεχιστών του, κείται σε μια κατάσταση «νάρκης» στη βυθισμένη πόλη της Ρ’Λυέ στον Ειρηνικό, από όπου στέλνει τηλεπαθητικά μηνύματα υπό τη μορφή ονείρων σε πιστούς και ακολούθους του ανά τον κόσμο, προκειμένου να τον αφυπνίσουν και να σημάνουν την αρχή του τέλους του κόσμου μας.

Πηγή:

PomonaHoward Phillips Lovecraft: Ο Χάουαρντ Φίλιπς Λάβκραφτ ήταν Αμερικανός συγγραφέας φανταστικής λογοτεχνίας τρόμου. Γεννήθηκε το 1890 και ήταν μοναχοπαίδι. Όταν ήταν τριών ετών, ο πατέρας του υπέστη οξύ ψυχωτικό επεισόδιο και παρέμεινε νοσηλευόμενος στο νοσοκομείο Μπάτλερ μέχρι το τέλος της ζωής του. Ο Λάβκραφτ μεγάλωσε με τη μητέρα του, τις δύο θείες του και τον παππού του, Ουίπλ Βαν Μπέρεν Φίλιπς, και ήταν παιδί θαύμα. Μπορούσε να απαγγέλλει ποίηση σε ηλικία δύο ετών, ενώ συνέθετε ολόκληρα ποιήματα στα έξι του. Ο παππούς του τον ενθάρρυνε να διαβάζει κλασσική λογοτεχνία, και του διήγειρε το ενδιαφέρον για το παράξενο λέγοντάς του ιστορίες γοτθικού τρόμου. Όταν ο παππούς του πέθανε το 1904 όλη η οικογένεια αναγκάστηκε να μετακομίσει λόγω οικονομικών προβλημάτων. H μητέρα του αδυνατώντας να διαχειριστεί τις νευρώσεις της, ήταν υπερπροστατευτική μαζί του και προσπαθούσε να τον κρατήσει κοντά της, μακριά από άλλα παιδιά και από τον υπόλοιπο κόσμο που θα μπορούσαν να τον βλάψουν, καλλιεργώντας του την ιδέα ότι ήταν άσχημος και παραμορφωμένος, κάτι που φυσικά δεν ίσχυε. Το 1908 ο Λάβκραφτ υπέστη νευρικό κλονισμό, με αποτέλεσμα να μην κατορθώσει να πάρει το σχολικό απολυτήριο.

Ο Λάβκραφτ έγραφε φανταστική λογοτεχνία ως νεαρός, αλλά μετά την παραμέρισε για χάρη της ποίησης και τον δοκιμίων. Τελικά, επέστρεψε στην φανταστική λογοτεχνία το 1917. Το 1919 και η μητέρα του εισάγεται στο νοσοκομείο Μπάτλερ όπου και πέθανε δύο χρόνια αργότερα. Η τελευταία δεκαετία της ζωής του ήταν η πιο δημιουργική του περίοδος και έγραψε τα περισσότερα από τα πιο γνωστά του διηγήματα όπως επίσης και μυθιστορήματα. Το 1936 διαγνώστηκε με καρκίνο του εντέρου και έζησε μέσα σε συνεχείς πόνους μέχρι τον θάνατό του την επόμενη χρονιά στην ηλικία των 46 χρόνων. Παρά το γεγονός ότι ο Λάβκραφτ είναι περισσότερο γνωστός για τα διηγήματα φαντασίας του, το μεγαλύτερο μέρος των συγγραφών του απαρτίζεται από μακροσκελείς επιστολές που αναφέρονται σε διάφορα ζητήματα, από την φανταστική λογοτεχνία μέχρι την πολιτική και την ιστορία. Τα έργα του δεν έτυχαν ευρείας αναγνώρισης κατά την διάρκεια της ζωής του, αλλά το έργο του αποδείχτηκε σημαντικό και είχε μεγάλη επιρροή όχι μόνο μεταξύ άλλων συγγραφέων και φίλων της φανταστικής λογοτεχνίας τρόμου αλλά και δεκάδες δημιουργούς σε όλες τις τέχνες, από τον κινηματογράφο μέχρι τα κόμικς.

Πηγή:

PomonaSnuff Films: O όρος snuff films περιγράφει ταινίες που δείχνουν πραγματικές δολοφονίες ανθρώπων σε συνδυασμό με σκληρό σεξ. Ως ορολογία πρωτοεμφανίστηκε το 1971, όταν κυκλοφόρησε το βιβλίο The Family: The Story of Charles Manson’s Dune Buggy Attack Battalion του Ed Sanders. Το βιβλίο κάνει αναφορά στην ιστορία της οικογένειας του Charles Manson, ο οποίος σύμφωνα με μαρτυρία είχε καταγράψει με κάμερα την δολοφονία μιας από τις γυναίκες που είχε σκοτώσει. Τα snuff films μπορεί να περιλαμβάνουν θυσίες ζώων όπως και αποκρουστικά σεξουαλικά όργια που οδηγούν ακόμα και στον θάνατο των συμμετεχόντων.

Πηγή:

PomonaRPG (Role Playing Games): Παιχνίδι ρόλων (αγγλικά: Role-Playing Game ή RPG) είναι ένα είδος παιχνιδιού στο οποίο οι παίκτες αναλαμβάνουν το ρόλο φανταστικών χαρακτήρων και μέσω συνεργασίας δημιουργούν ή παρακολουθούν ιστορίες. Οι συμμετέχοντες καθορίζουν τις ενέργειες των χαρακτήρων τους εν μέρει βασισμένοι στον σχεδιασμό του χαρακτήρα τους, και οι ενέργειες πετυχαίνουν ή αποτυγχάνουν σύμφωνα με ένα σύστημα κανόνων και οδηγιών. Στο πλαίσιο των κανόνων, οι παίκτες μπορούν να αυτοσχεδιάσουν ελεύθερα˙ οι επιλογές τους καθορίζουν την κατεύθυνση και την έκβαση των παιχνιδιών.

Στο βιβλίο Dungeons & Dragons Rules Cyclopedia, που κυκλοφόρησε το 1991, δίνεται μια άλλη γενική περιγραφή των παιχνιδιών ρόλων, τα οποία συγκρίνονται με τις παλιές περιπέτειες στο ραδιόφωνο:

Πριν από τη τηλεόραση, υπήρχε το ραδιόφωνο. Οι ακροατές κάθονταν μπροστά από το ραδιόφωνο τους και άκουγαν με ενθουσιασμό τα κατορθώματα των μοναδικών ραδιοφωνικών ηρώων. Εφόσον χρησιμοποιούσαν ραδιόφωνο, δεν μπορούσαν να δουν τα γεγονότα, αλλά δεν υπήρχε η ανάγκη να τα δουν – ο διάλογος, η αφήγηση, τα ηχητικά εφέ περιέγραφαν τη δράση, η οποία εκφραζόταν από τη φαντασία των ακροατών σε σκηνές που μπορούσαν να δουν, να βιώσουν και να μνημονεύσουν. Τα παιχνίδια ρόλων είναι σε μεγάλο βαθμό σαν τις ραδιοφωνικές περιπέτειες, εάν εξαιρέσουμε μια πολύ σημαντική λεπτομέρεια: προωθούν την αλληλεπίδραση. Ένας παίκτης αναλαμβάνει την αφήγηση και ένα τμήμα του διαλόγου, αλλά οι άλλοι παίκτες δεν κάθονται απλά φανταζόμενοι τα γεγονότα˙ αντιθέτως, συμμετέχουν πραγματικά. Κάθε παίκτης ελέγχει τις ενέργειες ενός χαρακτήρα στο πλαίσιο της ιστορίας, αποφασίζει για τις ενέργειες του, παρέχει το διάλογο του χαρακτήρα του και λαμβάνει αποφάσεις βασισμένος στην προσωπικότητα του χαρακτήρα και τις εκάστοτε επιλογές στο παιχνίδι.

Τα παιχνίδια ρόλων θα μπορούσαμε να τα συγκρίνουμε και με τα ακουστικά βιβλία (audio books), αλλά η θεμελιώδης διαφορά είναι ότι οι ακροατές (οι παίκτες) που ακούν τον αφηγητή ….συμμετέχουν, πρωταγωνιστούν στην ιστορία, όπως ακριβώς ηθοποιοί πρωταγωνιστούν σε μια ταινία ή σε ένα θεατρικό έργο, σε αντίθεση όμως με τους ηθοποιούς, απολαμβάνουν τη τερπνή και μοναδική δυνατότητα να συμβάλλουν, και μάλιστα σε πολύ σημαντικό βαθμό, στον ρου της ιστορίας.

Πηγή: Wikipedia

PomonaD&D (Dungeons & Dragons): Ο ορισμός του Dungeons and Dragons είναι “επιτραπέζιο παιχνίδι ρόλων φαντασίας” (tabletop fantasy roleplaying game). Δημιουργήθηκε από τους Gary Gygax και Dave Arneson και εκδόθηκε για πρώτη φορά στην Αμερική το 1974 από την εταιρία Tactical Studies Rules (TSR). Πολύ αργότερα κάπου στην δεκαετία του ‘90, εξαγοράστηκε από την Wizards of the coast (Magic the Gathering) η οποία με την σειρά της αργότερα, εξαγοράστηκε από την Hasbro.

Η κεντρική του ιδέα, ο πυρήνας του είναι απλός. Όταν παίζεις, δεν είσαι εσύ. Είσαι ο χαρακτήρας σου.

Εξ’ ού και το “παιχνίδι ρόλων”. Είσαι κάποιος που σκαρφίστηκες στο μυαλό σου, που τον φαντάστηκες και όταν στήνεσαι να παίξεις είσαι αυτός. Συμπεριφέρεσαι, σκέφτεσαι, αντιδράς, ενίοτε μιλάς σαν αυτόν ή αυτήν. Είναι ένα θεατρικό έργο όπου η ιστορία του χαρακτήρα σου δεν έχει ακόμα γραφεί και διαδραματίζεται σε πραγματικό χρόνο την ώρα που παίζεις. Η δημιουργία του χαρακτήρα ήταν ανέκαθεν ένα από τα πιο σημαντικά, αν όχι το πιο σημαντικό κομμάτι του παίχτη. Φτιάχνεις κάποιον από το μηδέν. Στο παιχνίδι, ο πιο σημαντικός και ουσιαστικός ρόλος όλων είναι ο Dungeon Master (DM). Ο DM είναι ο αφηγητής, ο σεναριογράφος, ο ηθοποιός… και ο διαιτητής όλου του παιχνιδιού. Είναι εκείνος που είτε θα φτιάξει μία νέα αποστολή για τους χαρακτήρες των παιχτών ή θα μελετήσει μία από τις πολλές έτοιμες που κυκλοφορούν στην αγορά. Θα στήσει το σκηνικό, θα επηρεάσει την ατμόσφαιρα και θα εκτελεί τα χρέη του “Θεού” σαν τον δημιουργό και ελεγκτή του κόσμου στον οποίο διαδραματίζονται οι ιστορίες των χαρακτήρων.

Πηγή: Wikipedia, IGN

PomonaΛωρίδα Μέμπιους: Μία λωρίδα του Μέμπιους, ή Ταινία του Μέμπιους (διεθνώς: Möbius strip / band), είναι μια επιφάνεια με μόνο μία πλευρά (όταν εμφυτευθεί σε τρισδιάστατο ευκλείδειο χώρο) και μόνο ένα σύνορο. Η λωρίδα του Μέμπιους έχει την μαθηματική ιδιότητα να μην είναι προσανατολιζόμενη. Η ανακάλυψή της αποδίδεται στους Γερμανούς μαθηματικούς Άουγκουστ Φερντιναντ Μέμπιους και Γιόχαν Μπένεντικτ Λίστινγ το 1858, αν και μια δομή παρόμοια με την λωρίδα του Μέμπιους φαίνεται στα ρωμαϊκά μωσαϊκά που χρονολογούνται γύρω στο 200-250 μ.Χ.

Στον ενάμιση αιώνα από την ανακάλυψή της, η «ταινία του Μέμπιους» άνοιξε καινούργιους δρόμους στα μαθηματικά, γονιμοποίησε χρήσιμες εφαρμογές στη βιομηχανία, κέντρισε τη δημιουργικότητα καλλιτεχνών, ακόμη και παραγωγών ταινιών επιστημονικής φαντασίας. Ωστόσο, από το 1930 η ταινία Μέμπιους αποτελούσε άλυτο γρίφο για τους φυσικούς, που αδυνατούσαν να περιγράψουν στη γλώσσα των μαθηματικών τη δομή και τις ιδιότητές της. Σύμφωνα με άρθρο του περιοδικού Nature Materials, δύο επιστήμονες πέτυχαν πρόσφατα να αποκωδικοποιήσουν την απλούστατη, στη μορφή της, ταινία. Κι ένα παιδί μπορεί να φτιάξει πολύ εύκολα μια ταινία σαν κι αυτή που ανακάλυψε το 1858 ο Γερμανός Αύγουστος Φερδινάνδος Μέμπιους, απόγονος του Λούθηρου, μαθητής ενός από τους μεγαλύτερους μαθηματικούς όλων των εποχών, του Καρλ Φρίντριχ Γκάους, και καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Λειψίας. Η διαδικασία είναι απλή: Κόβουμε μια μακρόστενη λωρίδα χαρτί, γυρίζουμε ανάποδα (στροφή 180 μοιρών) τη μια άκρη της και την κολλάμε πάνω στην άλλη. Ετσι, προκύπτει μια λωρίδα που έχει μόνο μία επιφάνεια! Αν βάλουμε το στυλό πάνω στο σημείο της «ραφής» και χαράξουμε γραμμή παράλληλα προς τις δύο ακμές της λωρίδας, θα καταλήξουμε στο ίδιο σημείο.

PomonaΗ ταινία Μέμπιους βρήκε σημαντικές τεχνικές εφαρμογές: Ιμάντες μεταφοράς βιομηχανικών προϊόντων, που φθείρονταν πιο αργά από τους συμβατικούς, ταινίες εκτυπωτών ηλεκτρονικών υπολογιστών, εφαρμογές στους υπεραγωγούς και τη νανοτεχνολογία. Ο Ολλανδός καλλιτέχνης Μ. Κ. Εσερ γοητεύθηκε από τις ταινίες Μέμπιους και βάσισε πάνω σ’ αυτές διάσημες λιθογραφίες του. Αλλά και ο συγγραφέας δημοφιλών μυθιστορημάτων επιστημονικής φαντασίας Αρθουρ Κλαρκ άντλησε έμπνευση από το Γερμανό μαθηματικό στο έργο του «Το Τείχος του Σκότους», όπου το Σύμπαν εμφανίζεται ως γιγαντιαία ταινία Μέμπιους. Ωστόσο, οι θεωρητικοί φυσικοί αδυνατούσαν να βρουν ένα μοντέλο ικανό να εξηγήσει τη δομή αυτής της απλούστατης κατασκευής.

Το μυστήριο φαίνεται ότι έλυσαν οι Γκερτ βαν ντερ Χάιζντεν και Γιουτζίν Σταρόστιν από το πανεπιστημιακό Κολέγιο του Λονδίνου. Η ιδέα-κλειδί είναι ότι το σχήμα της ταινίας Μέμπιους καθορίζεται από περιοχές διαφορετικής ενεργειακής πυκνότητας: Οι περιοχές της λωρίδας που κάμπτονται και διπλώνονται περιέχουν περισσότερη ελαστική ενέργεια από τις επίπεδες. Το μαθηματικό τους οικοδόμημα, πολύ αφηρημένο, θα μπορούσε να ανοίξει το δρόμο για καινούργιες πρακτικές εφαρμογές, ιδιαίτερα στη βιομηχανία υφασμάτων, προβλέποντας τα ευάλωτα σε σχισίματα σημεία τους και στην παραγωγή νέων φαρμακευτικών προϊόντων.

Πηγή: Wikipedia, Kathimerini.gr

PomonaGraphic novels: «Είναι ένα διαφορετικό είδος λογοτεχνίας, ένα που με λιγότερα λόγια και περισσότερη εικόνα αφηγείται μια ιστορία. Τα graphic novels και τα comics είναι ένα σπουδαίο είδος λογοτεχνίας που συνδυάζει τη γραφιστική τέχνη και το λεπτομερέστατο πολλές φορές σχέδιο με τον γραπτό λόγο. Είναι τέχνη, είναι λογοτεχνία και είναι ακόμα ένα συγγραφικό είδος με εκατομμύρια θαυμαστές, παιδιά και ενήλικες……

Δεν είναι τυχαίο που μεγάλοι εκδοτικοί οίκοι που δεν είχαν ως τώρα σχέση με το είδος επιλέγουν να κυκλοφορήσουν σχετικά πονήματα. Και δεν είναι καθόλου τυχαίο που η ομάδα διοργάνωσης της Διεθνούς Έκθεσης Παιδικού Βιβλίου της Μπολόνια ανακοίνωσε λίγο μετά τη λήξη της έκθεσης τον Απρίλιο πως το 2020 θα υπάρχει ξεχωριστό τμήμα για τα comics και τα graphic novels.»

Πηγή: kokkinialepou.gr

Για την ιστορία…

Η Pomona (Πομόνα) είναι ένα πραγματικό μέρος, μία εγκαταλελειμμένη νησιωτική περιοχή στο κέντρο του Μάντσεστερ, που οι ντόπιοι χαρακτηρίζουν ως «μια τρύπα στο κέντρο της πόλης». Οι ύποπτες δραστηριότητες που περιγράφει το έργο, θα μπορούσαν κάλλιστα να συμβαίνουν εκεί. Επίσης, η Πομόνα είναι: η αρχαία ρωμαϊκή θεά των καρποφόρων δέντρων, των κήπων και των οπωρώνων, τύπος στροβιλαντλίας που επιτρέπει την αποτελεσματική άντληση νερού από μεγάλα βάθη και Κολλέγιο στην Καλιφόρνια.

ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΤΟ ΣΥΜΒΟΛΑΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΓΡΑΦΕΙΟ Μ. ΜΠΑΡΛΑΜΑ – Σ. ΠΕΤΡΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΥΓΕΝΙΚΗ ΠΑΡΑΧΩΡΗΣΗ ΤΟΥ ΧΩΡΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΦΩΤΟΓΡΑΦΗΣΗ ΤΗΣ ΑΦΙΣΑΣ
Επιμέλεια Προγράμματος: Αθανασία Βασιλοπούλου
Η παράσταση επιχορηγείται από το Υπουργείο Πολιτισμού & Αθλητισμού