Κείμενο: Νάγια Παπαπάνου
Ένα κορίτσι ζητά οδηγίες για ένα κορίτσι που εξαφανίστηκε από ένα κορίτσι που δεν υπάρχει. Ύστερα μπαίνει στο αυτοκίνητο του Ζέππο, πιάνει δουλειά στην Γκέιλ, παίρνει μέρος σε ταινίες snuff. Η Φαίη την προειδοποιεί αλλά εκείνη είναι αποφασισμένη να βρει την αδελφή της που εξαφανίστηκε. Η Φαίη κλέβει το λάπτοπ της Γκέηλ, και την καταδιώκουν ο Τσάρλι και ο Μόου κατόπιν εντολής της Γκέιλ. Ο Τσάρλι έχει μια εμμονή. Κυρίως, όμως, η Κίτον δεν κατορθώνει να ολοκληρώσει την αποστολή της ενάντια στον Κθούλου.
O Άλιστερ ΜακΝτάουαλ έγραψε το έργο “Pomona” to 2014. Σε συνέντευξή του στην Guardian αναφορικά με το έργο του, αναφέρει: “Δύο χρόνια πριν, προς το τέλος μιας μακράς διαδρομής, οδηγούσα γρήγορα πάνω στο δαχτυλίδι του Μ60, 3 τα χαράματα, διαλυμένος από την εξάντληση, σε υπερενταση από την κατανάλωση Coca-Cola και McDonald’s, και αποσβωλομένος από το ταπεινωτικό γεγονός ότι είχα χαθεί σε ένα κυκλικό δρόμο, μια μεγάλη λούπα”*. Και ακριβώς έτσι ξεκινά και το έργο του, με τον Ζέππο στο αυτοκίνητο του, να τρώει φαστφούντ, να μιλά για ταινίες και να επαναλαμβάνει αδιάλειπτα την ίδια κυκλική διαδρομή κάθε νύχτα. Στο ίδιο άρθρο αναφέρει τις επιρροές της “Pomona”, συγγραφείς από τον Beckett και την Churchill έως HP Lovecraft, David Foster Wallace, William Faulkner, τον καλλιτέχνη manga Katsuhiro Otomo , αλλά και το έργο της Laurie Anderson, τους αδελφούς Marx, τον Buster Keaton, τα πρώιμα καρτούν της Disney, ταινίες των Polanski, Cronenberg, Fellini και πολλούς άλλους.
Η αλήθεια είναι ότι όντως κάποιες από τις αναφορές του είναι εξαιρετικά εμφανείς, καθώς σε πρώτη όψη το έργο του, κι ειδικά η παράσταση των Μοσχόπουλου και Sigurdur F3 θα μπορούσε να συνοψιστεί ως εξής: μια παρέα ατόμων που συγκεντρώθηκαν να παίξουν RPG, ρίχνουν τα ζάρια για να αποφασίσουν ποιοι θα παίξουν κι ύστερα οι εμψυχωτές τους τους καθοδηγούν, ή/και είναι κάποιες ύποπτες φιγούρες χαρακτήρων, που μοιάζουν να ξεπήδησαν απ’ το Planet Terror, μόνο που η ιστορία τους δεν είναι τόσο σπλάτερ, ή/και είναι ο Κθουλου, που βρίσκεται αιχμάλωτος κάτω από την πόλη, και τα πολυάριθμα πλοκάμια του θα αναδυθούν στην επιφάνεια μέσα από τις δεκάδες λευκές λεκάνες.
Η παράσταση έχει μια αίσθηση κινηματογραφική, cut to cut, αλλά όχι τελική λήψη, σαν πρόβα πριν χτυπήσει η κλακέτα. Κάθε φορά που οι ηθοποιοί ρίχνουν τα ζάρια και αποφασίζουν ποιοι χαρακτήρες παίζουν, ποιοι τους εμψυχώνουν και ποια η συνθήκη, είναι σαν να γυρίζει κάποιος την κλεψύδρα. Σαν όλα να πρέπει να συμβούν μέσα σε συγκεκριμένο χρονικό διάστημα. Το φωτεινό πάνελ και ο απότομος ήχος που προκύπτει κάθε φορά στο τέλος μιας σκηνής / επεισοδίου, τους εξαναγκάζει να προχωρήσουν, όμως η αφήγηση και η δράση λειτουργούν εκτός γραμμικής πορείας, σε λούπα.
Η συλλειτουργία των ηθοποιών είναι ευρηματική, καθώς τίποτα απολύτως δεν τους ενώνει παρά η ίδια η εξέλιξη της ιστορίας που διαδραματίζεται και την οποία ερμηνεύουν αποστασιοποιημένα. Ακόμη κι οι χαρακτήρες τους που θεωρητικά διασυνδέονται δεν έχουν καμία συναισθηματική αλληλεπίδραση. Υιοθετούν ένα μοτίβο χειρονομιών, σαν ένα κώδικα επικοινωνίας, ο λόγος είναι διακεκομμένος σαν να επαναλαμβάνουν “λόγια”. Έτσι, συναισθηματικά απεμπλεγμένοι παρουσιάζουν μια σπονδυλωτή ιστορία, που το τέλος της μοιάζει με την αρχή, σαν μια σπείρα, μια επίπεδη έλικα που φαίνεται η κίνηση να τείνει προς το άπειρο, σαν τον κυκλικό δρόμο που περιβάλλει την Pomona.
Άραγε οι παίκτες αυτού του παιχνιδιού μπορούν να αποδράσουν; Ή είναι καταδικασμένοι να επαναλαμβάνουν την λούπα; Οι θεατές, μήπως δεν είμαστε θεατές αλλά παραστάτες σε ένα παιχνίδι; Κι αν το παιχνίδι περιελίσσεται αδειάληπτα, γιατί “όχι ακόμα μια παρτίδα;”
*”Two years ago, I was at the end of a long drive, bombing round the M60 ringroad at half-three in the morning, wracked with exhaustion, wired on Coca-Cola and McDonald’s, and consumed by the humiliating realisation that I was lost on a road that was essentially one big loop.” μεταγραφή στα ελληνικά από την γράφουσα
0 comments on “Pomona – Κριτική”