Post-scriptum* / Άνθρωποι
Άνθρωποι
You don’t know what love is
‘Til you’ve learned the meaning of the blues
Until you’ve loved a love you’ve had to lose…**
Κάπως έτσι…
Ή ένας άντρας σε ένα μπαρ κερνάει έναν άγνωστο… Πρώην οδηγός φορτηγού που η πρώην γυναίκα του έμεινε παράλυτη…
Ωραία μελαγχολική μουσική…
Μια νεαρή φροντίστρια προσλαμβάνεται από έναν υπερόπτη νεαρό με εγκεφαλική παράλυση. Δύο ζευγάρια αταίριαστων ατόμων, τέσσερις άνθρωποι πασχίζουν να τα βγάλουν πέρα με τις αναπηρίες τους. Για δύο από αυτούς οι αναπηρίες είναι εξωτερικές, αλλά όλοι κρύβουν εσωτερικές, καθώς μάχονται, για να επανακαθορίσουν τις αξίες τους.
Ταυτόχρονα αναζητούν την ανθρώπινη επαφή, μέσα σε μια πραγματικότητα που συνθλίβει τις όποιες προσδοκίες. Και σε τι μπορείς να ελπίζεις, όταν πασχίζεις να επιβιώσεις; Ελπίζεις από απελπισία ή λόγω έλλειψης άλλων επιλογών;
Τι σημαίνει να ζεις τελικά; Να επιβιώνεις απλώς ή κάτι περισσότερο; Και ποιο είναι το αντίτιμο που πρέπει να καταβάλεις; «Πόσο κοστίζει να ζεις» (The cost of living), ένα έργο λυρικού ρεαλισμού, που χάρισε στην νεαρή Πολωνο-αμερικανίδα συγγραφέα Μαρτίνα Μάγιοκ το Βραβείο Πούλιτζερ το 2018.
Στο θέατρο «Πόρτα».
Ένα έργο καθόλου μεγαλόσχημο αλλά ουσιαστικό και κατ΄επέκταση μία παράσταση (σκηνοθεσία Θωμάς Μοσχόπουλος) που δεν θα σε χτυπήσει στα ίσια βίαια κι απότομα. Ύπουλα έρχεται να σε «διαβρώσει» με τα νοήματά της, να σε αγγίξει, να σε συγκινήσει, να «τρυπώσει»… και να «ξετρυπώσει» …. Μια παράσταση που κυλάει και σε παρασύρει …υπόγεια.
Έρχεται με τρυφερότητα, με ειλικρίνεια, να μιλήσει για τη μοναξιά, την απώλεια, την ανάγκη για επικοινωνία, για ανθρώπινη επαφή σε μια μεγάλη πόλη που την περπατάς μόνος, σε έναν κόσμο για τον οποίο είσαι πολύ μικρός για να σε ακούσει.
Αυτή τη φωνή, το άγγιγμα, τον άλλον, αυτή που λέει ότι σε έχω ανάγκη, σε χρειάζομαι, αλλά τα έφερε έτσι η ζωή που ήλθαν πολλά στραβά μαζεμένα, τόσο που δεν έχω ένα σπίτι, ούτε ένα… σαπούνι και ντρέπομαι να το ζητήσω. Αναγκάζομαι να κλέψω ένα σαπούνι!
Ή στέλνω μηνύματα στη γυναίκα μου που έχει φυγει από τη ζωή , για την ψευδαίσθηση της ύπαρξης του άλλου, για να παρηγορώ την απώλεια, να νιώθω ότι υπάρχει καποιος που επικοινωνώ, που νοιάζεται για μένα κι ας είναι «ένα πουκάμισο αδεινό».
Κι όταν η πόρτα, στο τέλος, μισαανοίγει, δεν μπαίνει μόνο ο παγωμένος αέρας. Αφήνει ανοιχτή μια χαραμάδα. Για να μπει το φως. Γιατί το φως μπορεί να τρυπώσει κι από ένα… άνοιγμα τόσο όσο το κεφάλι της καρφίτσας. Και να αλλάξει όλη την προοπτική…
«Πόσο κοστίζει να ζεις». Άνθρωποι που αναζητούν… Άνθρωποι χωρίς κάτι το ιδιαίτερο, όχι απαραίτητα σπουδαίοι ή καταξιωμένοι ή απογοητευμένοι ή οχυρωμένοι πίσω από ιδεολογίες. Απλώς άνθρωποι.
Να μην ξεχάσω: Chet Baker – «You Don’t Know What Love Is»**
* Υστερόγραφο: Ό,τι μένει από το ορμητικό κύμα της καθημερινότητας είναι μόνο η αφορμή…
Αντιγόνη Καράλη
0 comments on “Κριτική της παράστασης «Πόσο κοστίζει να ζεις» – greek-theatre.gr”