Η παράσταση της χρονιάς έχει όνομα: Pomona

Είναι αλήθεια ή ψέμα; Είναι αυτοσχεδιασμός ή μια εξαιρετική χορογραφία; Δεν έχει καμία απολύτως σημασία…

Κείμενο: Πάνος Καισσαράτος

«Τι είδα;» Το μοναδικό πράγμα που τριγυρνούσε στο μυαλό μου εκείνη την ώρα. Ήταν Παρασκευή βράδυ. Το θέατρο κατάμεστο από ανθρώπους κάθε ηλικίας. Η Pomona μόλις είχε τελειώσει.

Το μόνο πράγμα που σκεφτόμουν περπατώντας προς το αυτοκίνητο, ήταν: «τι είδα;» Πρόκειται για μια ερώτηση που -όταν ακολουθεί την παρακολούθηση μιας παράστασης- μπορεί να σημαίνει είτε κάτι πολύ καλό, είτε κάτι πολύ κακό.

Η διαδρομή με το αυτοκίνητο ήταν σιωπηλή. Ούτε εγώ, αλλά ούτε και η παρέα μου είχε αναφέρει οτιδήποτε σχετικά με αυτό που μόλις είχαμε δει.

«Τι είδαμε;» ακούω από το διπλανό κάθισμα. Η φίλη μου δεν άντεξε και με αυτές τις δύο λέξεις, που γυρνούν εδώ και ώρα στο μυαλό μου, «έσπασε» την εκκωφαντική σιωπή.

Τότε ήμουν σίγουρος: Είχαμε δει την καλύτερη παράσταση της χρονιάς!

Η Pomona είναι σίγουρα ένα από τα πιο ιδιαίτερα, αν όχι αλλόκοτα έργα στο ελληνικό θέατρο τη φετινή χρονιά.

Το «Πόρτα» πήρε φέτος το μεγάλο ρίσκο και δημιούργησε ένα θεατρικό παιχνίδι το οποίο εκτυλίσσεται πάνω στη σκηνή, μπροστά στα μάτια των θεατών. Ένα Role Playing Game, μια παρτίδα «Dungeons and Dragons» με απρόβλεπτο αποτέλεσμα. Είναι αλήθεια ή ψέμα; Είναι αυτοσχεδιασμός ή μια εξαιρετική χορογραφία;

Οι γνώστες του παιχνιδιού «Dungeons and Dragons» θα νιώσουν κάτι… ενοχλητικά οικείο μόλις μπουν στην αίθουσα του θεάτρου. Οι υπόλοιποι, το πρώτο πράγμα που θα αντικρύσουν είναι μια σκηνή γεμάτη με λεκάνες (πάνω από 50), ένα μεγάλο τραπέζι και λίγα ζάρια.

Με αυτά τα λίγα σκηνικά στοιχεία του Βασίλη Παπατσαρούχα ο Θωμάς Μοσχόπουλος -με την πείρα και την γνώση του στο αντικείμενο- και ο Sigurdur F3 «φτιάχνουν» και στη συνέχεια «αποδομούν» μια ιστορία, η οποία εξελίσσεται σε διάφορους τόπους και παράλληλους χρόνους.

Οι φωτισμοί του Νίκου Βλασόπουλου δίνουν έναν ξεχωριστό αέρα «θρίλερ» στο θεατρικό αυτό παιχνίδι, μεταφέρνοντάς μας με μεγάλη επιτυχία στον κόσμο της φαντασίας.

Η αφήγηση του έργου, με τις ιστορίες και τους ήρωες να κρίνονται από το θέλημα της τύχης (ρίψη ζαριών), η απουσία γραμμικής ακολουθίας, αλλά και η επιλογή του τέλους (δεν θα πω παραπάνω για να μην χαλάσω την έκπληξη) δίνουν την αίσθηση μιας ατελείωτης λούπας. Ποιο είναι το τέλος και ποια η αρχή; Δεν έχει καμία σημασία.

Μια ατελείωτη μέρα της μαρμότας, η οποία μας υπογραμμίζει με τον πιο γλαφυρό τρόπο τη ματαιότητα της σύγχρονης πραγματικότητας.

Και οι επτά ηθοποιοί της παράστασης, παίζουν με μεγάλη συνέπεια, ο καθένας στον δικό του ρόλο, παίρνοντας μέρος σε αυτό το ιδιότυπο παιχνίδι που εξελίσσεται πάνω στη σκηνή.

Εν κατακλείδι, το Pomona αποτελεί μια διαφορετική, φρέσκια θεατρική πρόταση από μια ομάδα που δοκίμασε κάτι καινούργιο και πέτυχε!

Πηγή: in.gr