Με αφορμή «Το νησί των θησαυρών» το κλασικό μυθιστόρημα του Ρόμπερτ Λούις σε σκηνοθεσία του Θωμά Μοσχόπουλου και το «Δε φάιναλ θολούθιον» μια σουρεαλιστική σκηνική σύνθεση, βασισμένη στα ιδιαίτερα κείμενα των Κωστάκη Ανάν και Suyako και τα δυο στο Θέατρο Πόρτα, ο νέος και ταλαντούχος ηθοποιός Αλέξανδρος Γιαγκούσης μιλά στο all4fun για τους ρόλους που υποδύεται, τον εαυτό του, και το πως επέλεξε να γίνει ηθοποιός.
Μίλησε µας για τις δυο παραστάσεις «Δε φάιναλ θολούθιον» και «Το νησί των θησαυρών» όπου πρωταγωνιστείς στο Θέατρο Πόρτα.
«Το νησί των θησαυρών» είναι μια παράσταση βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Ρόμπερτ Λούις Στήβενσον σε θεατρική διασκευή και σκηνοθεσία του Θωμά Μοσχόπουλου και μουσική του Κορνήλιου Σελαμσή. Είχε ανέβει ξανά το 2012 για δύο συνεχόμενες χρονιές στο Μέγαρο μουσικής Αθηνών, και φέτος ξαναέρχεται στην παιδική σκηνή του θεάτρου Πόρτα με νέο δεκαμελή θίασο-ορχήστρα που ακολουθούν την περιπετειώδη ιστορία του Τζιμ Χώκινς και ερμηνεύουν ζωντανά την ξεσηκωτική μουσική των πειρατών! Θα παίζεται όλη τη σεζόν, με παραστάσεις για σχολεία τις καθημερινές και Σάββατα στις 15:00 και Κυριακές στις 11:30 και στις 15:00 για το κοινό. Το «Δε φάιναλ θολούθιον» είναι μια παράσταση με κείμενα δύο νέων Ελλήνων λογοτεχνών, των Κωστάκη Ανάν και Suyako, σε σκηνοθεσία και δραματουργική επεξεργασία του Σωτήρη Ρουμελιώτη. Παίχτηκε για ένα σύντομο χρονικό διάστημα στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου τον περασμένο χειμώνα και σε μια συμπαραγωγή του Εθνικού θεάτρου με το Θέατρο του Νέου Κόσμου, επανέρχεται φέτος στο θέατρο Πόρτα για να ζωντανέψει ιστορίες της τραγελαφικής ελληνικής πραγματικότητας μέσα από την ανάδρομη που κάνουν οι επτά ηθοποιοί επί σκηνής στην προσπάθεια να καταλάβουν τι πήγε τόσο λάθος στη ζωή τους και φτάσανε όπου φτάσανε. Θα παίζεται για λίγες ακόμα παραστάσεις, κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00 στο θέατρο Πόρτα μέχρι τις 28 Νοεμβρίου.
Μίλησέ µας λίγο για τους ρόλους αυτούς. Σε δυσκόλεψε κάτι;
Στο «Δε φάιναλ θολούθιον» για τη κάθε ιστορία που αφηγούμαστε παίρνουμε διαφορετικούς ρόλους που να την εξυπηρετούν, ανήκοντας πάντα στη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα, οι οποίοι έρχονται αντιμέτωποι με προβλήματα σουρεαλιστικά αλλά και εντελώς αληθοφανή.Στο «Νησί των θησαυρών» ο ρόλος μου είναι αυτός του νεαρού αγαθού αλλά και σημαντικά αφελή Λόρδου Τρελώνυ που όντας ευκολόπιστος και ανυποψίαστος προσλαμβάνει στο καράβι που θα ξεκινήσει για το κυνήγι του θησαυρού, ένα πλήρωμα γεμάτο πειρατές. Όσον αφορά τις δυσκολίες, όταν βρίσκεσαι με καινούρια άτομα και ξεκινάτε ένα οποιοδήποτε εγχείρημα, όπως και μια παράσταση, είναι φυσικό να έχεις να αντιμετωπίσεις κάποιες δυσκολίες. Καλείσαι να βρεις τον τρόπο να μείνεις πιστός στον εαυτό σου και ταυτόχρονα να προσαρμοστείς στην κάθε ομάδα ανάλογα με τις ανάγκες και τις δυνατότητες της και έπειτα να εντοπίσετε πως θα καταφέρετε να εξυπηρετήσετε το σκοπό σας. Οπότε ναι, σίγουρα υπήρξαν δυσκολίες, αλλά πιστεύω ότι σαν θίασος και στις δύο παραστάσεις, καταφέραμε να τις αντιμετωπίσουμε και να τις ξεπεράσουμε.
Ποια από τις δυο παραστάσεις θα πρότεινες σε κάποιον να δει και γιατί;
Είναι δύο παραστάσεις πολύ διαφορετικές, οπότε σίγουρα δεν θα πρότεινα την μια αντί για την άλλη. Το «Δε φάιναλ θολούθιον» είναι μια παράσταση που βλέποντας την μπορείς να ταυτιστείς και να δεις τον εαυτό σου μέσα στις ιστορίες που αφηγούμαστε και την κωμικοτραγική ελληνική πραγματικότητα που τις χαρακτηρίζει, ενώ είναι δεδομένο ότι θα γελάσεις και πολύ πιθανόν να ανακουφιστείς και να αναρωτηθείς για κάποια πράγματα. Από την άλλη, «Το νησί των θησαυρών» είναι μια παράσταση απολύτως κατάλληλη για παιδιά, καθώς προσφέρει έντονα ερεθίσματα χάριν της μουσικής, των σκηνικών, των φωτισμών, των κουστουμιών και θίγει και κάποια ζητήματα που νομίζω πως μπορούν να προβληματίσουν ένα παιδί με τρόπο εποικοδομητικό. Ωστόσο, δεν υπάρχει αμφιβολία πως και ενήλικος κόσμος θα συναρπαστεί και θα ψυχαγωγηθεί βλέποντας τις περιπέτειες των πειρατών!
Η συνεργασία µε τον Θωµά Μοσχόπουλο πως είναι;
Ήτανε μια πολύ ωραία και γεμάτη εμπειρία. Ασχοληθήκαμε πολύ με την κατανόηση του κειμένου κάνοντας πολλές αναγνώσεις, συζητήσεις και αυτοσχεδιασμούς, έτσι ώστε να μας γίνει καθαρό το τι συμβαίνει σε κάθε σκηνή ξεχωριστά, αλλά και τι αφηγείται η παράσταση συνολικά. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να δημιουργηθεί ένα σύστημα μέσα στο οποίο είναι δυνατό σε κάθε στιγμή να εντοπίσεις τι μπορείς να κάνεις για να εξυπηρετήσεις την αφήγηση και να λειτουργήσεις με τρόπο ωφέλιμο για το σύνολο και την παράσταση. Και αυτό μάλλον είναι και αυτό που εκτίμησα περισσότερο στη συνεργασία μας: η νοοτροπία ότι ως ηθοποιός εξυπηρετώ την αφήγηση και το σύνολο, και όχι τον εαυτό μου ή τον ρόλο μου.
Αν υπήρχε ένα τηλεκοντρόλ που θα σου επέτρεπε να πατήσεις pause και να γυρίσεις πίσω τη ζωή σου µε ένα rewind, τι θα έκανες διαφορετικά;
Εύχομαι να είχα την ψυχραιμία να πάρω αυτό το τηλεκοντρόλ και να το στείλω από κει που ήρθε… Σίγουρα εγώ (και πιστεύω και αρκετός κόσμος) περνάμε πολύ καιρό να σκεφτόμαστε πράγματα που έγιναν κάποτε και πως και τι και να μπαίνουμε σε υποθετικά σενάρια να σκεφτόμαστε τι θα μπορούσαμε να έχουμε κάνει αλλιώς και τι θα γινότανε μετά διαφορετικά κλπ κλπ που έχει ως αποτέλεσμα να χάνουμε το τι συμβαίνει εδώ και τώρα. Και την επόμενη στιγμή να μετανιώνουμε που κοιτούσαμε πίσω και όχι μπροστά μας. Φυσικά, δεν λέω να μην μας αφορά το παρελθόν μας και να μη μαθαίνουμε από αυτό, αλλά σαν συλλογιστική το «Τι έκανα κάποτε και άρα πως θα αντιμετωπίσω κάτι που μου συμβαίνει τώρα» διαφέρει σημαντικά πολύ από το «Τι θα μπορούσα να είχα κάνει διαφορετικά και πως θα είχε επηρεάσει τη ζωή μου έπειτα». Το ένα με βάζει στη διαδικασία να γνωρίσω λίγο καλύτερα τον εαυτό μου στο παρόν, ενώ το άλλο ξεκινάει μέσα στο κεφάλι μου ένα ντόμινο υποθέσεων στο παρελθόν. Για να αποφύγω λοιπόν όσο μπορώ κι άλλο χρόνο στο παρελθόν και όχι στο παρόν, μακάρι το τηλεκοντρόλ αυτό να μην υπάρχει και να μη συναντηθούμε.
Αποκάλυψε µου την πιο αγαπηµένη σου σκηνή από την παράσταση «Δε φάιναλ θολούθιον».
Η σκηνή που είναι βασισμένη στο διήγημα «Πρεμιέρα μέχρι θανάτου» του Suyako. Ένας νεαρός ανερχόμενος ηθοποιός πηγαίνει με τη συνοδεία της κοπέλας του να παρακολουθήσουν την επίσημη πρεμιέρα μιας διάσημης σταρ του ελληνικού θεάτρου, αλλά τα πράγματα καταλήγουν κάπως περίεργα… Το κείμενο σατιρίζει την ελληνική «showbiz», τις σχέσεις των ανθρώπων εντός αυτής όπως και το τρόπο που σχολιάζεται από ανθρώπους εκτός αυτής. Πέρα από το κείμενο, που το βρίσκω πολύ εύστοχο, ήτανε από τις πιο ευχάριστες σκηνές στη διαδικασία των προβών, ενώ και σαν αποτέλεσμα νιώθω ότι έχουμε καταφέρει ως θίασος να συνδυάσουμε υποκριτική, μουσική και κινησιολογία με πολύ λειτουργικό και ευχάριστο τρόπο.
Και αγαπηµένη σου σκηνή από την παράσταση «Το νησί των θησαυρών».
Μία σκηνή η οποία διαδραματίζεται στην ταβέρνα του Λονγκ Τζων Σίλβερ όπου πηγαίνει ο λόρδος Τρελώνυ με τον γιατρό Λάιβσυ και τον Τζιμ να συναντήσουν τον πλοίαρχο Σμόλετ, μια μέρα πριν την προγραμματισμένη τους αναχώρηση στο ταξίδι προς το νησί των θησαυρών. Στη σκηνή αυτή ο Λονγκ Τζων Σίλβερ παρακολουθεί τους πελάτες του και συλλέγει πληροφορίες, ο Τζιμ ενθουσιασμένος ακολουθεί τις εντολές του, με την άφιξη του ο πλοίαρχος προσπαθεί να εξηγήσει στον λόρδο το πόσο λάθος έχει χειριστεί μέχρι στιγμής την κατάσταση και πόσο επικίνδυνο είναι το ταξίδι το οποίο έχει προγραμματίσει, ο λόρδος εξακολουθεί να έχει άγνοια κινδύνου και να πιστεύει πως όλα θα πάνε μια χαρά, ενώ ο γιατρός προσπαθεί να εξομαλύνει την ένταση που προκύπτει μεταξύ τους. Μου φαίνεται μια από τις πιο αστείες και διασκεδαστικές σκηνές της παράστασης και περνάω πολύ καλά με την αλληλεπίδραση που έχουμε.
Μίλησέ µας για τον εαυτό σου;
Γεννήθηκα στην Κοζάνη και μεγάλωσα στο Αιγίνιο, μία κωμόπολη της Πιερίας. Το 2017 με πανελλήνιες πέρασα στο τμήμα Μουσικής Επιστήμης και Τέχνης του Πανεπιστημίου Μακεδονίας και έπειτα από δύο χρόνια πέρασα με εισαγωγικές εξετάσεις στη δραματική σχολή του Εθνικού θεάτρου, από την οποία και αποφοίτησα το 2022. Έκτοτε, πέρα από τις δύο παραστάσεις που αναφέρονται εδώ, έχω συμμετάσχει στις παραστάσεις «Τοπογραφία θανάτου ή ας μην ξεχάσουμε» σε σκηνοθεσία της Μπρικένα Γκίστο, που ανέβηκε στην πειραματική σκηνή του Εθνικού θεάτρου τον Νοέμβρη του 2022, «Προσοχή: Εκτελούνται έργα», μια παράσταση για το μέτρο Θεσσαλονίκης, σε σκηνοθεσία της Νοεμής Βασιλειάδου, που παίχτηκε στο Θέατρο Άνετον τον Μάιο του 2023, στα πλαίσια του Φεστιβάλ Ανοιχτής Σκηνής του Δήμου Θεσσαλονίκης και «Όνειρο», μια παράσταση αφιερωμένη στο «Όνειρο Καλοκαιρινής Νύχτας» της ομάδας «κι όμΩς κινείται» που παίζει την τρέχουσα σεζόν στο θέατρο Ροές.
Αλήθεια, πώς επέλεξες να γίνεις ηθοποιός;
Τον δεύτερο χρόνο που σπούδαζα στη Θεσσαλονίκη συμμετείχα στην «Κουίντα», την ερασιτεχνική φοιτητική θεατρική ομάδα της νομικής του ΑΠΘ. Μέσα σ’ αυτήν την ομάδα που, όπως η πλειοψηφία των φοιτητικών θεατρικών ομάδων, λειτουργεί στα πλαίσια της αυτοοργάνωσης και το να υπάρχει χώρος να υπάρξει οποιαδήποτε είναι κύρια προτεραιότητα, ήρθα για πρώτη φορά σε επαφή με το θέατρο. Μάλλον δεν μου είναι ακριβώς ξεκάθαρο το πώς επέλεξα να ασχοληθώ με το θέατρο, αλλά ξέρω σίγουρα ότι όσα έζησα μέσα στην «Κουίντα» ήταν βασικός παράγοντας στην απόφαση αυτή.
Τι σε φτιάχνει και τι σε χαλάει στην Αθήνα;
Με στεναχωρεί πολύ στην Αθήνα το γεγονός ότι όλο και περισσότερα πράγματα γύρω μας αρχίζουν να αποκτούν ένα χαρακτήρα ο οποίος δεν απευθύνεται ούτε σε εμένα προσωπικά, ούτε σε μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού της πόλης. Μέρα με τη μέρα το κόστος της ζωής ανεβαίνει, καλλιεργείται ένα κλίμα εκφοβισμού και τρομοκρατίας απέναντι σε κόσμο που θέλει να παλέψει για κάποιες αξίες και κάποια άλλη ποιότητα ζωής, κόβονται δέντρα, καθημερινά γύρω μας ρατσιστικές επιθέσεις, σεξισμός, ομοφοβία και δε συμμαζεύεται… Αυτό που μου αρέσει στην Αθήνα και μου δίνει ελπίδα είναι ότι μπορώ ακόμα και βρίσκω ανθρώπους που μας προβληματίζουν παρόμοια πράγματα και προσπαθούμε να βρούμε άλλους τρόπους να υπάρξουμε από αυτούς που πάνε να μας επιβληθούν.
Ποιο ρόλο θα ήθελες οπωσδήποτε να παίξεις και γιατί;
Δεν μπορώ να πω ότι έχω κάποιον ρόλο που θα ήθελα οπωσδήποτε να παίξω… Νιώθω ότι δεν μπορώ να σκεφτώ κάποιον οποιονδήποτε ρόλο ανεξάρτητα από το πλαίσιο στο οποίο αυτός θα ανήκει. Άλλωστε ένας ρόλος δεν μπορεί να είναι κάτι αυτόνομο, είναι κι αυτός ένα κομμάτι μιας παράστασης και διαμορφώνεται σε μεγάλο βαθμό, αν όχι εξ ολοκλήρου, βάσει του περιβάλλοντος μέσα στο οποίο θα δουλευτεί και μετά θα υπάρξει. Αυτό που οπωσδήποτε θα ήθελα, και μακάρι να το καταφέρω, είναι να συνεργάζομαι με κόσμο που να έχουμε παρόμοιες ανησυχίες.
Ποια είναι τα επόµενα επαγγελµατικά σας σχέδια;
Βραχυπρόθεσμα, συμμετέχω στην παράσταση «Όνειρο», μια παράσταση αφιερωμένη στο «Όνειρο Καλοκαιρινής Νύχτας» με την ομάδα «κι όμΩς κινείται» με την οποία έχουμε μερικές ακόμα παραστάσεις το Νοέμβρη και το Δεκέμβρη. Μακροπρόθεσμα, δεν μπορώ να ξέρω. Επαγγελματικά, ελπίζω να έχω την τύχη να συνεργαστώ με άτομα που να καταφέρουμε να έχουμε μια υγιή συνεργασία, σε εργασιακές συνθήκες που να άπτονται στην καθημερινότητα. Καλλιτεχνικά, θέλω να πιστεύω ότι θα καταφέρουμε, μαζί με άτομα που μοιραζόμαστε κάποιους προβληματισμούς, να ερευνήσουμε και να δημιουργήσουμε πράγματα που μας αφορούν. Αν καταφέρω να τα συνδυάσω, θα μπορώ να πω με σιγουριά ότι είμαι ένας πάρα πολύ τυχερός άνθρωπος!
Του Γιάννη Αντωνίου, 20/11/2023
Επιμέλεια άρθρου: Δημήτρης Κοτσίφης
0 comments on “Αλέξανδρος Γιαγκούσης: Με στεναχωρεί πολύ στην Αθήνα το γεγονός ότι όλο και περισσότερα πράγματα γύρω μας αρχίζουν να αποκτούν ένα χαρακτήρα ο οποίος δεν απευθύνεται ούτε σε εμένα προσωπικά, ούτε σε μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού της πόλης”